2-3

Doorgaans ben ik geen Ajax-fan. Natuurlijk spelen zij op dit moment in de Nederlandse competitie het meest aantrekkelijke voetbal. Ik vind het een genot om hun sierlijke aanvallen te zien. Op de mooiste momenten is het als een sierlijke choreografie voor 11 spelers en 1 bal. Bijna blindelings leggen zijn de fraaiste patronen op het veld en lijkt de tegenstander in het niets op te lossen. Als er zo gevoetbald wordt maakt het mij niet uit welke club het is die dat kunststukje uitvoert. Dan geniet ik van de schoonheid die voetbal op zijn best biedt, esthetiek van de bovenste plank.
Voor de wedstrijd gisteravond van Ajax vs. Tottenham Hotspur was zo goed als iedereen er van overtuigd dat de Amsterdamse godenzonen de finaleronde van het belangrijkste clubtoernooi zou halen. Het zou niet van zelf gaan, dat niet, maar niet doorgaan naar de volgende ronde was geen optie. Het klusje zou geklaard worden. En vijf minuten na het begin van de wedstrijd heeft het daar ook alle schijn van. 1-0. En zelfs ik, toch geen hardcore Ajaxsupporter, hoor mij zelf “YES” roepen. Ik denk, met de voetbalverslaggever, dat het gebakken zit. Ajax zal doorgaan. Oogstrelend blijven zij verder voetballen, de sporadische tegenstoten worden efficiënt gepareerd. In de rust feliciteren de analisten op tv elkaar al. In voetbaljargon heet het dat Madrid al om de hoek ligt. Maar voetbal, zelf het mooiste, schrijft zijn eigen wetten. Kort samen gevat: 2-1 en 2-2. Maar Ajax is nog steeds door. Nog wel. Ze houden op met mooi voetballen. De bal in de ploeg houden, bij de cornervlag proberen tijd te rekken, maar de bal knullig over de achterlijn tikken. Angstige pogingen ongeschonden het einde te halen. 5 minuten blessuretijd. En een keeper die al treuzelend wat tijd probeert te winnen, een paar seconden, maar daardoor een wedstrijd lijkt te verliezen. Nog minde dan een halve minuut te spelen. Een schuiver in de uiterste hoek. 2-3. Einde Europees avontuur.
Wat wacht is de nationale competitie. PSV is nog niet uitgeschakeld.