Bosrand1

Begin van de middag. Eerste volle dag in Drenthe. De wind ruizelt door de bladeren, witte wolken accentueren het blauw van de lucht en dichtbij kraait een haan als bewijs dat de tijd hier even niet telt.
Je verplaatst je minder dan twee uur en de wereld ziet er anders uit, je beleeft hem in ieder geval heel anders. Bomen zien er nog steeds als bomen uit, paarden lijken op paarden, vlinders vliegen nog steeds van lavendelbloem naar lavendelbloem en Gijs, de huiskat laat zich gewillig borstelen, de staart in een krul omhoog. Het zijn stuk voor stuk decorstukken en rekwisieten in dit stukje leven dat voor even vakantie heet.
Eerlijk gezegd zag ik er niet naar uit. Naar vakantie. Dat voorbehoud lijkt een bijwerking van een van mijn kwaaltjes. Ik wilde (of durfde) niet ver weg. Voor mij bij het plannen in ieder geval geen buitenland. Het werd Drenthe. Drie weken weg van mijn vertrouwde werkplek, weg van Harrie. Nu ben ik er. Een zalig niets doen, toch heel anders dan thuis, omringt me. Een pensionado op vakantie, is er meer vrijheid denkbaar.
We fietsen naar het dorp, drinken op een terras onze ochtendkoffie en hebben het over wat poëzie tot poëzie maakt. Bewonderen de billen van de jonge vrouw die de cappuccino brengt. Misschien iets te, vindt Gade en we fietsen terug. In de bak van een manege  longeert een amazone haar paard.
Vanavond zal Gade, net als gisteravond, de bosrand weer afspeuren naar het hert en haar jongen en mij roepen: “Stil, kom, kijk.” En ik zal weer bruine contouren tegen het groen zien.
Ik krijg een appje van de oppas op ons huis met de groeten van Harrie, met twee foto’s van mijn groenogige. Ik kan aan haar niet zien dat ze me mist. Waarom zou ze, zolang er maar iemand is die haar voerbak vult. Ik aai Gijs. Je moet toch wat.