Ambulance

Ik had een lekke band. Maar gelukkig had ik met de ANWB afgesproken dat voor een kleine jaarlijkse vergoeding de wegenwacht ook malheur aan mijn fiets zou verhelpen. Ik was altijd al gecharmeerd geweest van de adequate hulp die zij boden als mijn auto wat zorgzame wegenwachthulp van node had, maar ook voor mijn fiets bleken zij een uitkomst. Dat de lekke band toesloeg voor mijn voordeur maakte niets uit. De band werd keurig geplakt en de oorzaak van het lek in ieder geval provisorisch uitstekend verholpen. Zo’n fel gele auto valt wel op in het kleine straatje waar ik  woon. Ze zullen wel niet voor niets in een wat je nu bepaald geen schutkleur noemt geschilderd zijn. Het lijkt een fleurig accent te geven in het straatbeeld.
Vandaag staat er weer zo’n fel geel gekleurde auto in de straat. Een paar huizen verder. Maar het is geen wegenwachtauto. Het is een ambulance, een mensenwegenwacht. Ik had altijd eigenlijk al  gedacht dat als er een ambulance bij ons de straat in zou rijden, dat die voor mij bedoeld zou zijn. Een herhaling van wat nu al weer lang geleden gebeurde, in augustus 1995. Toen was ik de passagier. Nu ben ik toeschouwer, een rol die mij veel beter bevalt. Ik zie hoe de overbuurman de gele wagen wordt in geholpen. Te voet, met de kleine schuifelpasjes waarmee hij zich normaliter ook voortbeweegt. In looppatroon zouden we familie van elkaar kunnen zijn. Antireclame van soepel bewegen. Ik zie hoe hij plaats neemt in de auto en een van de ambulancebroeders zijn voordeur afsluit, de sleutel aan de buurman geeft. Langzaam rijdt de auto achteruit de straat uit. Geen blauwe zwaailichten, geen snerpende sirenes. De buurman verdwijnt zonder geluid te maken uit de straat.
Ik woon al 25 jaar in de straat. Hij al veel langer. Maak terloops een praatje over hoe warm het is en wat de opbrengst van de zonnepanelen die hij op het dak van zijn schuurtje heeft liggen wel niet is. We noemen elkaar niet bij de naam. Buurman is genoeg.
De ambulance draait de straat uit. Dag buurman.