Bandenwissel

Zondagmiddag. Het voelt volop lente. Ik heb me te warm aangekleed voor dit moment. Opgepakt tussen 12.000 mensen op een tribune vol in de zon. Ik heb mijn winterjack nog aan, das om, maar om mij heen zitten mannen in hemdsmouwen. Niet veel, maar toch. Ik ben wel blij met mijn pet. De klep biedt een prettige schaduw. Zo kan ik goed volgen hoe mijn club, tegen de verwachting in, met 3-1 wint. Een zondagmiddag zoals die hoort te zijn of in ieder geval hoe je hem soms fantaseert. En nu komt hij zo maar uit. Mooi weer en een mix van adrenaline (bij een gevaarlijke aanval van de ander) en endorfine (bij alweer een doelpunt van ons). Wat wil je nog meer. De winter is voorbij en het is nog niet eens lente. Maar de temperaturen verblijven ruim boven de 10 graden. Ik fluit als ik naar huis fiets en realiseer me dat het tijd wordt voor een bandenwissel.
Een paar maanden geleden heb ik voor het eerst winterbanden op mijn auto laten leggen. Gade vindt dat ik moet spreken over onze auto. Die is na ons huwelijk verworven, dus van ons allebei. Ik ga er niet meer over strijden dat ik hem iets meer van mij dan van ons vind, dus vooruit dan maar: onze auto. Via het internet zoek ik contact met de garage waar mijn zomerbanden opgeslagen liggen en probeer een afspraak te maken. Op het cruciale moment geeft de pagina van het garagebedrijf een server error of een boodschap van gelijke strekking. Ik probeer het drie keer. De computer geeft ook aan dat ik eerst een datum moet ingeven en dan pas een plaats, maar er is geen mogelijkheid om een datum in te geven. In een hoekje van het scherm staat het telefoonnummer van het bedrijf. Ik bel. Gewoon net als vroeger. Binnen de minuut is de afspraak gemaakt. De computer van de garagemijnheer verwerkt de gegevens in no time en ik krijg de bevestiging per mail. Over twee weken  begint de lente nog een keer. Dan worden mijn banden, onze banden gewisseld.