BBQ

Ergens achter wat harken, een schoffel en een spade staat in het tuinschuurtje nog mijn barbecueset een kommervol en waarschijnlijk al wat roestig bestaan te leiden. Ik ben niet zo van het zelf barbecueën. Is me te veel geheisa. Eerst de kooltjes op de set gooien, dan proberen daar wat vuur in te krijgen om vervolgens weer te wachten tot de vlammen gedoofd zijn en het houtskool na ligt te gloeien. Dan wordt het tijd om werkelijk te gaan braden met in mijn geval meestal als resultaat dat ene deel van het vlees nog maar half gaar is en het andere stuk zo goed als verkoold. De diverse sausen moeten het wat smaak betreft dan nog maar een beetje proberen te redden. Onlosmakelijk aan barbecueën verbonden is het het herhaaldelijk uitkraaien dat het zo gezellig is. De enkele keer dat ik mijn achtertuin heb gebarbecued, en het was echt maar een keer, waaide de wind zo dat ik steeds in de volle rooklaag zat en mijn kleren daarna roken als was ik weer op een vergadering tientallen jaren geleden geweest waar nog stevig gerookt werd. Nee, zelf barbecueën is niet zo mijn ding.
Als ik het erf van het pand oprijdt waar mijn mannenclub zijn jaarlijkse barbecue houdt, slaan mij de witte wolken al tegemoet. De keukenbrigade stookt het vuur fors op om straks het forse gezelschap -de partners zijn ook uitgenodigd- te voeden. Het is nu alleen nog maar een kwestie mij zo te positioneren dat ik niet al te zeer in de rook komt te zitten. De tuin is riant, dus dat lukt zonder al te veel moeite. Ik voel niet de geringste aanvechting om mij met het bakproces te bemoeien, als dat al zou kunnen. De bakbrigade verdedigt zijn heiligdom als ware het de Engelse bank. En zo rest mij niets anders dan mij te laten bedienen, het vlees en de sausen te genieten en deel te nemen aan de genoeglijke en vrijblijvende kout die bij zo’n zomeravond hoort. En nergens bespeur ik ook maar de neiging thuis ook weer eens de barbecueset tevoorschijn te halen. Ik kan best een jaar tot de volgend barbecue van mijn club wachten.