Beeld

Er waren jongens die prachtige vliegtuigjes konden vouwen. Een blaadje papier, wat snelle handgebaren en weer vloog er eentje stil in sierlijke bogen door de lucht. Mij lukte dat zelden. Mijn resultaat zag er wat verfomfaaider uit dan het model. De vlucht was navenant. Het bouwsel stort meestentijds rechtstreeks naar beneden. Met een plofje op de grond. Niks glijvlucht.
De architecten van  Delugan Meissl Associated Architects kunnen vast ook heel goed vliegtuigjes vouwen. In een sierlijke glijvlucht hebben zij het nieuwe gebouw van het Filmmuseum EYE aan de oevers van het IJ doen landen. Als een keurig gevouwen papieren vliegtuigje. Gisteren ben ik er geweest. Ik heb er van genoten. Van het gebouw, waar de wind om heen gierde. Zo hard dat het mij niet verbaasd zou hebben als het gebouw langzaam weer het luchtruim gekozen zou hebben. Binnen veel trappen die uitnodigen beklommen te worden, zelfs als je wat kortademig bent. Elke tree een nieuw perspectief op het restaurant beneden en de rivier daarachter. Het lijkt wel film.
En dan de tentoonstelling  ‘Found footage’. Oude opnames en dia’s tot nieuwe kunstwerken samengesmolten. Ik dompel me onder in een veelheid in beelden en probeer al heel gauw niet meer naar een verhaal te zoeken. Het woord is beeld geworden. Ik word overspoeld, laat me overspoelen door wat ik zie. Zo veel, zo veel verschillend. Het raakt mijn hart. Geen verbanden aan brengen. Alleen maar kijken. Het is als het laatje met oude ansichten in mijn favoriete koffiecafeetje. Maar nu bewegen de beelden, drie, vier schermen naast elkaar. In concurrentie, in overeenstemming. Ik zwerf door de expositie in gedempt licht. Of eigenlijk in het donker. Het licht komt van de projectoren, de beamers die in eeuwige loops de beelden herhalen, versterken en verbijsteren. Zoveel te zien, zoveel te kijken en maar twee ogen. Er is geen werkelijkheid meer. Alleen nog beeld.
Weer thuis. Avond. Ik kijk naar het Tweede Kamerdebat over het wonderakkoord tussen 5 partijen. Een statisch beeld. Niks aan te zien. Een vrouw en wat mannen achter een katheder met steeds een vers glaasje water. En heel veel gepraat. Words, words, mere words, no matter from the heart. Het beeld is weer woord geworden.