België

Nu Nederland zich niet geplaatst had voor het Europees kampioenschap voetbal had ik gedacht dat ik de vele wedstrijden in dit verband maar zijdelings zou volgen. Dat is de afgelopen dagen ook zo geweest. Ik was niet zo geïnteresseerd in de capriolen van landen die nauwelijks tot mijn voetbalverbeelding spaken. Ik keek niet in de tv-gids wanneer Noord-Ierland of Albanië hun kunsten mochten vertonen, laat staan dat ik er het toestel voor aanzette. Al zappend kwam ik geregeld langs de laatste tien minuten van een wedstrijd. Dan bleef ik wel hangen, toch benieuwd naar de afloop, maar dat heb ik bij alles wat maar enigszins competitief is. Dan wil ik ook weten wie er met de winst vandoor gaat, of het nu een sportwedstrijd of en onbenullige quiz is, maakt niet uit. Maar hele wedstrijden heb ik er nu maar twee gezien. Bij een van die wedstrijden in de voorronde, het was België tegen een ander nu al weer vergeten land, betrapte ik mij erop dat toen onze zuiderburen (zo heten ze nu Nederland niet meedoet) scoorden een welgemeend “Ja!!!” mij ontsnapte. Ik had bij gebrek aan Oranje een andere identificatiefiguur gevonden. België. En gisteren kwam ik volledig aan mijn trekken. Ik keek naar de achtste finale van de Rode Duivels (zo heten Belgen als ze voetballen) tegen de Hongaren. Dat was voetbal zoals voetbal hoort te zijn. Van de Belgen dus. Werken voor elkaar, gaan voor elke bal en als het dan eens een keertje bijna mis dreigde te gaan dan was er Thibault Courtois, de keeper. Goed, ik moest dan wel wat lang wachten op de bevrijdende 2-0, maar dat was goed voor de spanning.En dat uitstel werd rijkelijk beloond met nog twee doelpunten. 4-0, een monsteruitslag op dit toernooi.
Ik volgde deze wedstrijd uiteraard op de Belgische zender. In de rust en na afloop de enthousiaste analyse van Jan Mulder, bijna al Vlaming geworden. En naast Jan de analiste Imke Courtois, deskundig en ook mooi. Zij voetbalt zelf ook in de hoogste klasse bij Standard Luik. Ja, het Belgische voetbal is het aankijken meer dan waard.