Bezoek in het bos

Het is al weer een paar jaar geleden dat Gade via Facebook herontdekte dat zij een volle neef in Canada had wonen. En ook nog een nicht, kinderen van een oom en tante die begin jaren ’50 van de vorige eeuw naar de ander kant van de oceaan waren verhuisd. Die neef en nicht trouwden in Canada en kregen ook  kinderen, zodat Gade er ook nog wat achterneven en-nichten bij kreeg, waarvan er inmiddels weer twee in Nederland wonen. De Canadese neef en nicht zijn een paar weken in Europa voor familiebezoek en hadden laten weten dat ze graag bij Gade, hun Nederlandse nicht op bezoek wilde komen. Gade, die zich wel eens beklaagde over het feit dat zij zo weinig familie had, keek naar dat bezoek uit, maar wist ook dat zij op de datum dat het haar verre familie schikte in het boshuis zouden vertoeven. Maar ook huurauto’s zijn uitgerust met een adequaat navigatiesysteem waar zelfs het kleinste ook maar net toegankelijke bospaadje op te vinden is en je uitlegt hoe te rijden. Vandaag kwamen neef en nicht plus hun Canadese wederhelften op bezoek. Neef en nicht die nog wel Nederlands spreken zijn in al die tientallen jaren nog al gecanadariseerd. voertaal wordt dus ook vanwege  de Canadese partners deze komende uren Engels en komen er zo weer achter dat heide in het Engels heather is. De begroeting is allerhartelijkst. Even lijkt het een scene uit Spoorloos, de Canadese en Nederlands nicht hebben elkaar decennia geleden voor het laatst gezien en de omhelzing overbrugt al die jaren en de de oceaan die hen scheidt. Rond koffie met gebak wordt de familiegeschiedenis weer opgerakeld. Mij volstrekt onbekende ooms en tantes passeren de revue. Ze zeggen mij niets, ik ben tenslotte van de koude kant.
We lunchen in het pannenkoeken restaurant verder op in het bos. De Canadese nicht vraagt zich af of het gek is dat zij als lunch voor een portie bitterballen gaat.