Broer

Op het Boekenbal voor Lezers ontmoette ik Esther Gerritsen. Nu is ontmoeten een te groot woord, we waren allebei op dat bal, traden op op het zelfde podium, maar echt ontmoeten als in praten met elkaar, dat deden we niet. Maar samen in een folder staan, ook al was haar foto daarin groter dan de mijne, schept toch een band. Een eenzijdige weliswaar, maar een band is een band. Bovendien is zij ook in Nijmegen geboren, dus ik wil maar zeggen. Ja, wat wil ik eigenlijk zeggen. Misschien wel dat ik genoot van haar optreden. Ik ken Gerritsen niet van haar romans. Nog nooit iets van gelezen. Wel kende ik haar van haar columns in de VPRO-gids. Mooie, rustige, geserreerde stukjes. Dat had ik ook verwacht van haar optreden, maar dat blonk uit door uitbundige vrolijkheid. Zij genoot met volle teugen van het schrijfster van het boekenweekgeschenk  zijn en van alles wat daar bij hoort. En dat liet ze merken.
Dat boekenweekgeschenk ben ik nu aan het lezen. Ik zit er middenin en echt vrolijk wordt ik er niet van. Dat geldt dan niet haar schrijven, dat kan ze als geen ander, sleurt je met groot gemak het verhaal in. Maar het is juist dat verhaal dat mij niet vrolijk maakt. ‘Broer’ gaat over iemand bij wie als gevolg van diabetes een been moet worden afgezet. Ik krijg mijn identificatiefiguur op een presenteerblaadje aangeboden. Broer lijdt onder zenuwpijn aan zijn afgezette been. Ik lees op pagina 41:” ‘Zenuwpijn is pijn door zenuwbeschadiging. Door de beschadiging ontstaan er spontane prikkels in de zenuw.’ Hij scrolde verder en las af en toe wat zinnen hardop, over fantoompijn, neuropathische pijnen. Hij kwam met allerhande vergelijkingen. Alsof je prikkeldraad om je benen hebt of door de brandnetels loopt. Of dat er mieren onder je huid kruipen.”
Diabetische neuropathie, zo diagnosticeerde een paar maanden een paar maanden geleden mijn huisarts mijn klachten.
“Hou toch op met verder lezen”, raadt Gade mij aan als ik haar de passage voorlees. Maar ik weet dat zelfs als ik het boek dicht doe het verhaal gewoon verder gaat. Ik ben nu bijna halverwege, misschien loopt het toch nog goed af.