Broers

Ik lees op dit moment Griet op de Beeck. Een tijdje geleden had ik  “Kom hier dat ik u kus” uit en nu ben ik nog even, nog  ruim 30 bladzijden, bezig in haar eersteling  “Vele hemels boven de zevende”. Ik ga geen verhalen navertellen, maar als u mocht twijfelen welk boek nu te lezen dan kan ik  Griet op de Beeck van harte aanbevelen. Meer dan dat.
Ik ga beide boeken hier niet samenvatten. Lees zelf maar. Ik geef u nu al een alinea uit haar debuutroman cadeau, een alinea die mij aan het denken zette: “Het voelt raar als broers beginnen te sterven.  Niet alleen omdat je weet dat het dan stilaan ook jouw beurt is, maar ook gewoon omdat zoiets niet klopt. Je bent geboren of zij zijn geboren en vanaf  toen hoorde ze vanzelfsprekend bij jouw wereld. Alsof die eigenlijk niet kan bestaan zonder hen.”
Mijn broers zijn al jaren dood. Een broer al meer dan een mensenleven. Zolang zelfs dat zijn graf inmiddels geruimd is en zijn resten alsnog zijn gecremeerd. Een dezer dag is hij op een plek die hem lief was alsnog uitgestrooid, 36 jaar na zijn overlijden. De andere broer overleed aan het eind van de vorige eeuw. Mijn twee zussen maakte de eeuwwisseling nog wel mee, maar ook zij begonnen daarna te sterven. Zij hoorden bij mijn wereld, maar het is niet zo dat die niet kan bestaan zonder hen. Misschien was daarvoor het leeftijdsverschil te groot. Met mijn broers 20 jaar, met mijn zussen minimaal 13 jaar. Dan weet je dat als zij beginnen dood te gaan, zeker als ze dat heel jong doen, dat logischerwijs jou nog een tijdje gegeven in. Maar de dood kent geen logica. Natuurlijk weet ik dat het nu stilaan ook mijn beurt is, maar mijn wereld kan gelukkig ook bestaan zonder hun lijfelijke aanwezigheid. Anders zou ik geen leven hebben gehad. En zij zijn er nog steeds een beetje bij. Op een hoek van een bijzettafel in mijn werkkamer staat wat van hun as in kleine urntjes. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ze denk en zo horen ze, hoe dood ze ook zijn, vanzelfsprekend bij mijn leven.