Campert

Als ik bij Boer zoekt Vrouw de ontreddering van Geert heb gezien als hij bij zijn uitverkorene op bezoek is en mij verbaasd heb over de keuze van Bertie is het hoog tijd over te schakelen naar College Tour. Door de verworvenheden van de moderne techniek kun je toch vanaf het begin een programma zien dat al 20 minuten aan de gang is. Gade en ik installeren ons voor de wijze woorden van Remco Campert. Een leven om jaloers op te zijn. Of toch niet helemaal, want een jeugd zonder ouders is niet iets waar je nu echt op zit te wachten. Maar daarna is het toch allemaal meer dan goed gekomen. Geen enkele opleiding, behalve de lager school, afgemaakt. Teruggezet van de vijfde naar de vierde klas van het lyceum en toen er zelf maar helemaal de brui aangegeven. Of toch niet helemaal, een cursus typen en steno bij Schoevers, dat vormde de hechte basis onder een schrijversbestaan. Als de interviewer Campert naar zijn eerste baan vraagt is het antwoord dat hij nooit een baan heeft gehad en direct van zijn schrijverschap kon leven. En hij vertelt hoe hij geniet van het schrijven, van het gaan zitten en zelfs als er niets lijkt te komen er toch het moment is dat de ene zin de andere lijkt uit te nodigen. “Ik ben dan ook wel moe, daarna.” Ja, dank je de koekoek als je al ruim halverwege de 80 bent en de laatst overgebleven 50-er.
Het verhaal van Remco Campert is er ook een van een intense vriendschap, een vriendschap waarin tot tranen met tuiten toe gelachen wordt. Tranen die lijken op te drogen door de warmte van die vriendschap.
Aan het eind van het programma vraagt de interviewer gewoonte getrouw wat de geïnterviewde nog wel meegeven aan zijn publiek. Campert: ” Dat de mensen af en toe net zo gelukkig worden als ik en een beetje uit hun somberheid moeten komen.” Ik weet wat mij te doen staat.