Co(te)lette

Laten we voorop stellen dat ik heel tevreden ben met mijn leven. Ik zou het niet willen overdoen. Één leven moet de mens genoeg zijn. Ik ben er ook nog lang niet uit of een mens weer terugkomt in een volgend leven. Maar stel dat dat zo zou zijn of stel dat ik mijn leven over zou kunnen doen dan zou ik misschien toch wel, ondanks de tevredenheid met mijn huidige bestaan en al die jaren daarvoor, strafpleiter of danser willen zijn. Maar wel een heel vileine strafpleiter of een zeer begenadigd danser. Het lijf zou voor dat laatste nog al wat aanpassingen moeten ondergaan. Voor strafpleiter is het nu al geëigend.
Lang geleden was er een jaar dat ik elke werkochtend begon met een uur klassieke ballettraining. Het was mijn stagejaar in Amsterdam bij de Nederlandse Mimestichting, waar ook een school aan was verbonden. Ondanks het niet altijd meewerkende lijf genoot ik van dat uur en de daarop volgende uren mimetraining. Daar is mijn liefde voor dans en ballet geboren. Nog graag zie ik voorstellingen of dansfilms. Afgelopen zondag viel ik al zappend, ik stond op het punt naar bed te gaan na een avondje zomergastenterugblik, in de filmische registratie van de choreografie van Ann Van den Broek ‘Co(te)lette’. De regie, die minstens zo bepalend was voor het beeld was in handen van de Hollywoodregisseur Mike Figgis. Ik heb het stuk niet uitgekeken. Ik kon het niet aan. Maar tegelijk raakte ik ook gefascineerd door de drie danseressen. Zelden zag ik, nee zeg maar nooit,  zo’n fysiek dansen, soms gewelddadig, dan weer bijna extatisch. Opperste synchroniciteit gepaard aan individuele beleving in drievoud. De lichamen niet allen als bewegingsinstrumenten gebruikt, maar ook als muziekinstrument. Maar voor de late avond en mijn moede lijf en geest was het teveel. Ik heb de tv uitgezet.
De volgende dag ben ik bij YouTube te rade gegaan en vond daar de trailer en een filmpje van 20 minuten van ’the making of’. Die heb ik nu al een paar keer bekeken. De hele film heb ik op ‘Uitzending gemist’ nog niet kunnen vinden.