Dans

Aan het slot van een avond, wat ik daarvoor ook heb gedaan, zap ik even wat tv-kanalen af. Dat is vast pandoer. Nog even weten wat er aan aanbod is en soms dan even blijven hangen en daardoor weer later naar bed. Gisteravond was de trigger de 24 beste deelnemers van “So you think you can danse”. De zender ben ik al weer vergeten, de titel is oubollig Engels en de deelnemers wonnen allemaal een ticket (nee geen kaartje) voor het ‘bootcamp’. Wat dat is weet ik al helemaal niet. Maar ik genoot wel van het dansen dat de verschillende artiesten lieten zien. Jonge mensen, soms met een dansopleiding en vaak autodidact. Verbluffend, soms qua techniek, soms qua expressie. En diep van binnen begint het bij mij dan weer te kriebelen en denk ik terug aan de tijd dat ik in Amsterdam stage liep bij de Nederlandse Mime Stichting van Jan Bronk en Rob van Reijn. Schooljaar 1966-1967. Die stichting had een theatergezelschap ‘Carrousel’ en een mimeschool. Als stagiair deed je met de school mee. Een van de docenten was Peter Faber en elke ochtend begon ik met een uur klassieke ballettraining onder leiding van Marijke Stuyf. En ook toen was ik al niet een van de dunste, maar ik vond het heerlijk. Dansen en bewegen. Een verhaal vertellen met je lijf, terwijl ik toch ook niet wars ben van wat verbale expressie. Amsterdam ligt al 45 jaar achter me. Een danser ben ik nooit geworden en bewegen is nu geminimaliseerd tot een ongeregeld rondje golf en mijn fitnessclubje op maandag van 18.00-19.00 uur. En ook al doen we de warming-up op disco muziek, met dansen heeft het niets van doen. In dat clubje ben ik lang niet de oudste, maar wel de stramste.
Met een zucht zet ik de tv uit. In gedachte dans ik de trap naar boven op.