Doorreis of de tweede val

Vanochtend La Vergne verlaten. La Vergne was de naam van ons huis in de Charente, maar ook van de buurtschap die bij de gemeente Les Essards hoort. We reden om half tien weg en nu, precies vijf en half uur zijn we op de halteplaats van onze doorreis naar Nederland. Het gehucht heet Trôo en hoort bij een gemeente die Les Essarts heet. Hebben we meer dan driehonderd kilometer gereden voor een letter verschil. Welk een voor de hand liggende metafoor voor alles wat we doen. We sloven ons uit, overbruggen afstand en tijd en wat blijft is alleen maar dat geboren en verloren en werven en sterven op elkaar rijmt.
Onze stek voor een nacht is een B&B. Gade en ik zijn een soort proefkonijnen.In de oude boerderij, een landhuis meer, zijn twee kamers. Keurig ingericht met een goed bed. We zullen hier maar kort verblijven, dus hoge eisen stellen we niet. Maar ook als we die wel zouden stellen dan voldoet deze accommodatie aan wat wij ervan verwachten. Er is zelfs wifi en tv op de kamer. Maar tv hebben we de afgelopen veertien dagen niet gemist.
Op de kamer staat ook een design stoel die niet echt ongemakkelijk zit, maar een groot euvel heeft. De uitbater brengt mij een grand crème. Ik neig zijwaarts om de koffie te pakken en sodemieter met stoel en al om. De ontwerper heeft wel gelet op het zitgemak, maar niet op de stabiliteit die door de driepootsconstructie nauwelijks aanwezig is. En zo val ik ten tweede male in Frankrijk met een stoel om. Ik houd er een wat gealloceerd stigma op mijn pols aan over. Ben benieuwd of ik hier nog een derde val zal maken. Geeft mijn aanwezigheid hier haast messiaanse allure, al hoop ik wel dat de kruisiging nog wat uit zal blijven en mij nog wat tijd wordt gegeven de wenende vrouwen te troosten.
Hubert Lampo wordt nauwelijks meer gelezen, zijn naam al haast vergeten, maar het magisch-realisme is zo te zien nog lang niet dood.