Duik

Ik ben niet echt een zwemmer. Ik ga weliswaar twee keer per week naar het senioren aqua-fit-halfuurtje en troost me dan met de gedachte dat ik wat aan de zo nodige beweging doe. Maar dat heeft weinig tot niets met zwemmen te maken. Ik ben nooit zo van het zwemmen geweest. Zonder echt veel plezier denk ik terug aan het schoolzwemmen. Met zijn allen in de bus van de St.Josefschool in het Waterkwartier waar ik woonde naar het sportfondsenbad in Nijmegen-Oost. Een wereldreis naar een voor mij voltrekt onbekend deel van de stad.  Het zwembad trok mij niet aan, te veel herrie, te koud water en een te strenge badjuffrouw, die er in haar witte jasschort eerder uitzag als de vrouw van de slager dan een door het sporten goed gevormde zwemlerares. Zwemmen ging mij niet makkelijk af. Kreeg de slag nauwelijks te pakken en werd zelfs een keertje teruggezet van het middenbad naar het ondiepe bad waar ik mij met behulp van een houten plankje probeerde drijvende te houden. Zwemmen heb ik daar niet geleerd en voor een zwemdiploma ben ik niet eens op geweest. Zwemmen heb ik pas een paar jaar later geleerd  van mijn oudere broer. Het Maas-Waalkanaal leerde hij mij, zeer tegen de zin van mijn overbezorgde vader, over te zwemmen. Een oudere broer te hebben, is een groot geluk op aarde. Mijn broer probeerde mij ook te leren duiken, maar dat is faliekant mislukt.  Mijn lichaam was dan tenminste aan de schoolslag  geraakt, maar met een soepele sprong het water in plonsen, het is mij nooit gelukt. In mijn leven heb ik heel wat onzekere situaties overwonnen en wist mij uit hachelijke situaties te redden. Verbaal. Maar zwem-, en al helemaal duiktechnisch, was ik een stuntel.
Hoe kom ik op dit verhaaltje over zwemmen en duiken? Op Facebook zie ik een filmpje van mensen die van de 10-meterplank af (willen) duiken. Ik voel met hen mee en weet zeker dat ik niet zou springen. Ik was niet eens aan de klim naar boven begonnen.