Edwin

Na mijn halfuurtje gymnastiek in het water voor senioren is het gebruikelijk om samen nog een kopje koffie te drinken. Dat zit bij de prijs in, dus waarom niet. Bovendien is het een goed moment om weer even bij te komen van het intensieve bewegen. Een half uur in het water hupsen onder leiding van een juffrouw die af en toe lijkt te vergeten dat we tientallen jaren ouder zijn en dat zoiets zich ook vertaalt in de soepelheid van de bewegingsdynamiek, hoe plezierig warm het water ook is.
Afgedroogd en aangekleed op naar de koffie in de lobby van het zwembad. Daar is het druk, veel drukker dan anders. Ik zie een mij bekende persfotograaf en wel drie filmcamera’s. Die zijn er niet altijd als ik in het zwembad ben en ik kan ook niet veronderstellen dat ze voor mij gekomen zijn. Ik informeer bij de bekende persfotograaf. Die vertelt mij dat er gewacht wordt op Edwin van der Sar, de vroegere keeper van het het Nederlandse elftal en naamgever van een stichting die goede doelen sponsort. Een van die doelen is het mogelijk maken van een zwemuurtje voor mensen met een niet aangeboren hersenafwijking. En zo’n zwemuurtje wordt ook in mijn lijfbad gegeven..
De camera’s worden in stelling gebracht. De activiteit zorgt voor het nodige commentaar uit mijn zwemgroepje, dat zich inmiddels met een kopje koffie geïnstalleerd heeft en er eens goed voor gaat zitten om het circus eens aan te zien.Er komt een zilvergrijs busje met in grote letters “Edwin van der Sar-foundation” op de zijkant het terrein opgereden tot pal voor de ingang.”Kan die niet een stukje van het parkeerterrein af lopen? Het is toch een sportman.” Dan komt Van der Sar door de draaideur. Twee meter oud-keeper. De camera’s draaien. Een groot deel van onze groep krijgt een haterlijke hand en bemoedigende woorden van Edwin van der Sar. Hij heeft kennelijk het idee dat wij de doelgroep zijn waarvoor hij met zijn equipage komt. Als het duidelijk wordt dat dat niet zo is,richt hij  zich tot de pers. Terecht. Wij worden toeschouwers. Ik hoop dat nog lang te blijven.