Evenwicht

Soms denk ik wel eens dat evenwicht nastrevenswaardig is. Wat zou het mooi zijn als anderen, en ook ik zelf, mij zouden beschouwen als een evenwichtige persoon. Een persoon waarbij links en rechts, hoog en laag, grote en klein in gelijke mate vertegenwoordigd zijn. Maar dat overdenkende bekruipt mij ook de angst van een oeverloze gelijkmatigheid, van een rechte lijn zonder tierlantijnen, een bestaan waarin alles klopt en van een afgrijselijk voorspelbare saaiheid.
Een mens is niet in evenwicht. Gelukkig niet. Ik sukkel van hoogte- naar dieptepunt, waarbij de uitersten elkaar soms zelfs raken, raak uit mijn evenwicht en zoek, als een koorddanser op het slappe koord, naar dat moment van rust waarop zelfs het slapste koord een stevige ondergrond biedt. Dan ben je in balans, een vast moment tussen uiterste.
Een goede vriendin is met een cursus rebalancing bezig. Een opleiding van vier jaar. Ik mag van tijd tot tijd haar proefkonijn zijn. Zij spoort de knopen en spanningen in mijn lijf op, littekens die het leven voor mij soms ongezien in mijn lichaam achterliet. En elke knoop, elke spanning vertelt zijn eigen verhaal, een verhaal dat weer manifest wordt als al masserend ik mij van die knoop, die spanning bewust wordt.
Als de behandeling klaar is, je lijf weer wat in balans is gebracht, is het of er geen pijn meer is. Lijk je hele wereld aan te kunnen met een vanzelfsprekende heelheid die dan even je deel is.
Als ik dit teruglees realiseer ik mij dat het een wat zwevend verhaal is, zeker als je het zo opschrijft. Maar wat is er tegen zweven? Als je zweeft ben je in balans, kun je tot de hemel reiken, maar weet je ook dat je met beide voeten op de grond kunt staan. Misschien is dat balans wel. Je goed voelen zo tussen hemel en aarde.