Evita

Dochterlief en ik hebben de goede gewoonte om elkaar als verjaardagscadeau een musical cadeau te geven. De laatste jaren leek er een beetje de klad gekomen te zijn in dit goede gebruik, maar onlangs is het weer in ere hersteld. Ik kreeg een bezoek aan de musical ‘Evita’ cadeau. En samen, want gever en ontvanger gaan met elkaar naar de musical, togen wij naar de matinee-voorstelling in de Nijmeegse schouwburg. Dochterlief en ik houden allebei van musicals en schamen ons daar niet eens voor. Ik geniet altijd van die plezierige combinatie van muziek, zang en dans. Het is puur amusement, vakkundig gebracht en dat genieten in goed gezelschap, goed voor het vader-dochtercontact.
Vaak zijn de verhaallijntjes in een musical flinterdun. Diepzinnige psychologische duidingen hoef je niet te verwachten. Verwacht ik in ieder geval niet. Het gaat mij niet om de boodschap. Daarvoor ga ik wel naar Albert Heijn. Ik wil vermaakt worden en zou eigenlijk zo willen mee doen. Maar mijn zeer beperkte zang- en danstalent, plus nog wat andere hinderpalen, hebben mij al verzoend met de onvervulbaarheid van dat verlangen. Wie weet, in een volgend leven, waar ik al tevreden zou zijn met een plaatsje in het ensemble.
Hoe vrijblijvend musical vermaak ook lijkt te zijn, in het geval van ‘Evita’ ben ik toch nog weer even op zoek gegaan naar het echte verhaal rond haar persoon en mij verwonderd over hoe populair deze ‘gold-digger’ kon worden. Van een wat onbeduidende radio-actrice naar de machtigste vrouw van Zuid-Amerika, misschien wel even van de hele wereld. Ik kom er achter dat zij maar 33 jaar oud is geworden. Zes jaar was ze first lady van Argentinië, bejubeld en verguisd. Na haar dood is met haar stoffelijk overschot van hot naar her gezeuld en daar lijkt nog steeds geen einde aan te komen. Een groot mausoleum is er voor haar nooit gekomen. Misschien is de musical wel het enige monument dat voor haar rest.