Filmpje

Ik ben niet helemaal een digibeet, maar het is nu ook niet weer zo dat ik de computer tot in al zijn finesses beheers, laat staan begrijp. Ik vind het al heel wat dat het mij telkens weer lukt deze blog op het scherm te krijgen. Internet raadplegen, email sturen en binnenkrijgen, geen probleem. Mijn bankzaken doen? Gaat me allemaal heel gemakkelijk af. En loopt er een keer iets spaak dan ben ik blij dat ik bijna 40 jaar geleden mijn eigen helpdesk heb verwerkt. Zoonlief haalt me in een handomdraai uit de problemen. Vanuit zijn computer kan hij in die van mij bezig gaan en met losse handen zie ik op mijn scherm hoe hij bezig is de nodige wijzigingen en verbeteringen aan te brengen. Maar dat is gelukkig zelden het geval. Doorgaans kan ik goed uit de voeten met een computer, zeker met de dingen waar ik hem voor gebruik.
Het lukte mij zelfs gisteren om toen ik bij een vriendin op bezoek was op haar computer mijn mail te openen. Ik wilde haar een filmpje laten zien van mijn kooroptreden een paar weken geleden. Vlekkeloos kom ik in mijn mailbestand en vind het berichtje waarmee het filmpje naar mij is gestuurd. Na enig vijven en zessen en met de hulp van haar zoon lukt het mij zelfs het filmpje te downloaden. Ook al moet ik daarvoor eerste weer een ander programma openen. Maar dan staat het filmpje op haar computer. Ik open het en druk op de start knop. Het filmpje begint. Het laat mijn koortje zien als een stel naar lucht happende vissen op het droge. Er zit geen geluid bij! Maar dat blijkt niet aan mijn computerkennis te liggen. De vriendin bekent dat er nog geen geluidsboxen zijn aangesloten en dat die er helemaal niet zijn. Ik los het op door zelf mee te zingen met wat ik zie. En zo wordt het bijna een multimediaal project. Een stom filmpje dat live wordt meegezongen. Er zou een filmpje van gemaakt moeten worden!