Flashmob

De burgeroorlog komt er aan. Ze heeft nu ook al een uniform. Gele hesjes. Op tv zien we de beelden van een losgeslagen bende die vernielt om het vernielen. Winkels worden beroofd, auto’s in brand gestoken en de Marianne op de Arc de Triomphe wordt onthoofd. Isis heeft een spijkerbroek aan. Men is tegen van alles en voor het tegengestelde. Betogers worden overvleugeld door hooligans. De geest, een heel kwade, is uit de fles. De meute raakt op stoom. Waar we ooit hoopten dat de fantasie aan de macht zou komen blijkt nu het brute geweld de winnaar te worden. De menigte schreeuwt zich schor, onverstaanbaar luid. Het apenvolk uit Jungle Book: “We zeggen het allemaal, dus het is zo!” En weer sneuvelt er een ruit, gaat een auto vlammen op en er wordt geroepen om beter en meer, maar even hard om minder. Meer onderwijs, minder belasting. De horden zijn in opstand, de  varkens aan de macht. Dat wat schrijvers decennia geleden voorzagen lijkt vandaag de dag werkelijkheid te worden. Niks geen “dawning of the age of Aquarius, peace and understanding.” De paradigma verandering lijkt juist de andere kant op te gaan. De demonstraties verworden tot huiveringwekkende flashmobs van terreur, vernielzucht en geweld. De mensheid heeft zijn beleefdheidsmasker afgetrokken. De monden zijn vertrokken muilen geworden, de ogen staan vol bloeddoorlopen haat. Het grauwe geel verdringt de kleuren van de regenboog.
Ik had nu verder willen schrijven en dan vertellen over de mooie flashmob die ik op YouTube zag van een uitvoering van de Ode an die Freude in Nürnberg. En dat zo’n hoopvolle volksverzameling mij ontelbare malen liever is dan het domme geweld en even domme gebral van de meute.
En dan, dan landt er een lieveheersbeestje op mijn laptop. Dat kleine rode kevertje dat symbool staat voor de strijd tegen zinloos geweld. Misschien, wie het weet mag het zeggen, een teken dat nog niet alle hoop verloren is, ondanks Parijs, gele hesjes en dom geweld.