Gekissebis

Ik geef toe dat het lastig is, maar het lijkt te lukken. Terwijl ik dit stukje aan het tikken ben, luister ik ook naar de beraadslagingen in de Tweede Kamer over het klimaatakkoord. Het is een gekissebis van jewelste. Op dit moment is Jesse Klaver aan het woord, onderbroken door bijna alle andere partijvertegenwoordigers. Dat is een illustratie dat heel veel zaken, maar zeker ook het klimaat, gepolitiseerd zijn. Ik hoor vooral volksvertegenwoordigers die zich niet zo zeer bekommeren om het klimaat als zodanig. Dat zou toch geen enkele discussie behoeven te hebben. Daar zou je het toch allemaal over eens moeten zijn. Maar nee hoor, ik ben daarvoor veel te naïef. Ik hoor hoe Geert Wilders alleen maar fulmineert tegen de VVD, want volgens Geert is er helemaal geen klimaatprobleem. Dus daar hoeft hij het verder niet over te hebben dus kan hij al zijn spreektijd gebruiken om een verkiezingspraatje te houden. Maar dat lijkt aan de politiek eigen. De politiek, met excuses voor de veralgemenisering, oogt al heel tevreden als er een besluit is genomen, maar verzuimt om zo’n besluit dan ook nog eens handen en voeten te geven. En het debat loopt vast in de constatering dat de gewone mensen de dupe worden en dat de grote bedrijven nergens last van hebben. Het is duidelijk dat ik op dit moment naar Lilian Marijnissen luisteren ben. Zij wordt fel tegengesproken door collega’s die opmerken dat onder de streep de gewone man er toch wat op vooruit gaat.
Het is duidelijk dat iedereen, vooruit zo goed als iedereen, het doel van een klimaatbeleid onderschrijft, maar het in de verste verte niet eens lijkt te kunnen worden over hoe en welke middelen ingezet moeten worden.
De Kamer is nu bijna twee uur bezig. De al lang bekende standpunten zijn uitgewisseld. De verkiezingen kondigen zich aan, slogans en one liners worden uitgeprobeerd. Kuzu  komt met ‘Rood voor Rutte’. Het is duidelijk waar het eigenlijk over gaat.