Grafsteen

Ik besloot het graf te laten ruimen. Ik zelf kwam er zelden of nooit en er waren geen broers of zussen meer die er nog iets over konden zeggen. Familieberaadslagingen waren éénpersoons bijeenkomsten geworden en ik was het meestal uiteindelijk wel met mij zelf eens. Natuurlijk wel even getwijfeld of ik er goed aan deed, emotionele en rationele argumenten tegen elkaar afgewogen, maar toch besloten de grafrechten niet te verlengen. Het graf kon geruimd worden. Destijds informeerde ik bij de beheerder van het kerkhof wat er met de grafsteen zou gebeuren. Van de stoffelijke resten had ik een vaag vermoeden wat er mee zou gebeuren. Consequentie van mijn besluit, waar ik verder niet te veel over wilde nadenken. De steen, werd mij verteld zou verbrijzeld worden. En dat nu vond ik zonde. Een lichaam vergaat, wordt weer opgenomen in de kringloop, van as naar as, van stof naar stof. Maar een steen heeft, anders dan een vergankelijk lijf,  iets van eeuwigheid in zich. Ik mocht de steen wel meenemen. Een steenhouwer heeft hem voor mij van zijn plaats gehaald en in zijn werkplaats gezet. Met vrienden en vereende krachten heb  ik hem daar toen opgehaald en achter in mijn tuin tegen een blinde muur gezet. Een rustig hoekje tussen wat kreupelhout, een klein monumentje. Zolang je  naam nog genoemd wordt ben je niet vergeten. Vaker, veel vaker nog dan toen de steen nog op het kerkhof stond, kijk ik er nu naar. Ik lees de naam van mijn moeder, ik lees de naam van mijn vader. Ik lees het motto van mijn vader dat op de steen gebeiteld staat: “Leef in Vrede”. Ik mijmer bij hun geboortedag, allebei 19 november, met 10 jaar verschil. Ik lees de sterfdatum van mijn moeder. En ik lees tussen de overwoekerende klimop de sterfdatum van mijn vader. 7 februari 1968. Vandaag precies 50 jaar geleden. Mocht er een hemel zijn, en voor mijn vader was die er, dan ziet hij daar vandaag Abraham. Ik feliciteer hem, mijn vader, die in de hemel is.