Gray

Oscar Wilde (1854-1900) schreef maar een roman. ‘Het portret van Dorian Gray’. Daarnaast schreef hij een fiks aantal blijspelen en gedichten. Maar zijn grootste kunstwerk was misschien wel zijn eigen leven. Een leven dat ook model stond voor de plot in veel van zijn toneelstukken en zeker ook in ‘Dorian Gray . Of was het zo dat hij zijn leven modelleerde naar de karakters die hij in zijn literaire werk schiep? Daardoor lijkt het wel dat zijn stukken een profetie zijn. Hij voorspelt zijn eigen turbulente leven. Hij dacht zich zo onaantastbaar door zijn gevatheid en rol in de ‘society’ dat hij zou overleven zoals Dorian Gray de eeuwige jeugd leek te hebben, doordat alleen zijn schilderij verouderde. Hoe mis bleken ze het allebei te hebben, Dorian Gray en Oscar Wilde.
‘Dorian Gray’ is een roman. Gisteravond zag ik de bewerking tot een toneelstuk. Geslaagde opvoering, die de vele aforismen die Wilde in zijn roman stopte recht deed . Een van die uitspraken luidt: “Misschien is iemand nooit zo op zijn gemak als wanneer hij een rol speelt.” Al tijdens het stuk brengt mij dat aan het denken. Welke rol bevalt mij het best? Misschien is het wel de rol waarin ik een fantastische Jan Roelofs speel. Een Jan Roelofs zoals hij hoopt gekend en herinnerd te worden. Wat zou het mij geweldig lijken die rol eens met verve en overtuiging te spelen. Als de mensen zouden zeggen dat ze nog nooit eerder Jan Roelofs zo treffend hadden zien weergegeven. Dat ik Jan Roelofs speelde zoals hij bedoeld was, zoals hij hoopt te zijn. Maar dat zal wel een ijdele hoop zijn. De Jan Roelofs die ik neerzet is iets te zwaar, zegt soms het verkeerde op het verkeerde moment. Lichtvoetigheid lijkt te nadrukkelijk gespeeld en zijn eruditie is slechts een verzameling van onnutte weetjes. Nee, bedenk ik mij, laat ik maar niet Jan Roelofs spelen. Laat ik maar gewoon mijzelf zijn.