Handmaid’s tales

Ik zag twee seizoenen van de schokkende serie ‘The Handmaid’s Tales’. Ik ga niet het hele verhaal vertellen maar het is een dystopisch verhaal over een deel van de USA dat veranderd is in een theocratie waar alleen mannen aan de macht zijn. De tweede serie wordt op dit moment uitgezonden op de Vlaamse tv. In dat land, Gilead genaamd zijn door luchtvervuiling en ander ongerief de meeste vrouwen onvruchtbaar. De vrouwen die dat lot niet getroffen heeft worden als ‘handmaid’ toebedeeld aan de ‘commisioners’, de leiders van het land en hun echtgenotes en dienen als broedmachines voor die kinderloze echtparen. De handmaids hebben als ‘bedrijfskleding’ rode mantels en witte gesteven kappen. Deze kleding blijkt nu ook het uniform te zijn dat nu door veel vrouwen bij demonstraties tegen onderdrukking en discriminatie gedragen te worden. Een tv-serie als inspiratie voor maatschappelijk protest. Als een handmaid te opstandig wordt volgt verbanning naar het buitengebied, een goelag waar zwaar en vervuild werk gedaan moet worden. Maar ook ophanging en steniging zijn niet ongebruikelijke tuchtmaatregelen. Een enkeling weet te ontvluchten naar het vrije Canada.
De serie is gebaseerd op een boek van de Canadese schrijfster Margaret Atwood. Gisteravond zag ik in ‘Nieuwsuur’ een interview met haar.
Het angstwekkende aan haar boek en aan de serie is dat je je niet aan het gevoel kunt onttrekken dat dat wat zij beschrijft morgen kan gebeuren, als het al niet aan het gebeuren is. Dat gevoel wordt nog eens verstrekt door haar opmerking dat geen van de door haar in het boek beschreven ontwikkelingen naar haar zeggen niet al eens ooit ergens in de wereldgeschiedenis hebben plaatsgevonden. Zij heeft ze in haar boek met elkaar in verband gebracht en zo is de roman niet alleen een verzonnen dystopie, maar erger nog een profetie die zich onafwendbaar aan het vervullen is.
Vanwege het ‘succes’  van de eerste twee series zijn nu de opnames gestart van een derde serie. Er staat ons nog heel wat te wachten.