Harries oudjaar.

Harrie, de poes vindt het maar niks. Al dat gesleep met tafels en stoelen. De keuken wordt zo ingericht dat er plaats voor 10 mensen is en ook de zitkamer ondergaat een kleine metamorfose. Banken, stoelen en fauteuils in een grote kring. En Harrie ziet dat alles met lede ogen aan. Al haar vertrouwde schuilplekjes lijken verdwenen. Luid miauwend geeft zij van haar ongenoegen blijk. Een ongenoegen dat ook nog gevoed wordt door de knallen die zij van tijd tot tijd moet verduren als er weer iemand een vuurpijl afsteekt. Zij kan aan het scherpe geluid maar niet wennen en mijn geruststellende woorden helpen weinig. Er zijn mensen die zeggen dat katten geen gezichtsuitdrukking hebben. Ik lees wel degelijk onrust in haar ogen, maar hoe maak je haar duidelijk dat het over een paar uur nog veel erger zal worden en dat het huis bevolkt zal worden met druk pratende mensen en dat door al die tumult je middagslaapje ook vestoord zal worden. Katten hebben geen kalender. Oudjaarsavond zegt hen niks. Ze hebben lak aan uren, dagen, maanden, jaren. Er is alleen maar nu, en daar hebben ze meer dan genoeg aan. Soms zou ik willen dat ik een kat was. Dat ik niet kon terugkijken, geen plannen maken, maar gewoon er zijn. Tevreden met wat er is, een dutje doen, heel veel dutjes doen en als ik zin in een aai had mij langs de benen van de baas of het vrouwtje flemen en niet teleurgesteld worden in de liefdevolle reactie van een strelende hand. Nee, een kat heeft niets met oudjaar, net zo min als met hemelvaart of tweede paasdag. Koningsdag of Suikerfeest, het zal haar worst zijn. Behalve op Dierendag, dan krijgt ze een extra stukje.
Over een paar uur zullen ik en onze gasten elkaar een goed, gelukkig, zalig nieuwjaar wensen. Als ik dan Harrie kan vinden zal ik ook haar het beste wensen. En zij zal er niets van begrijpen.