Hechten

Wat doen de mensen elkaar toch aan door zich aan elkaar te hechten. Het is een verzuchting die ik slaak bij het zondagochtendgesprek van vandaag. Gade en ik komen op een zondagochtend geregeld spontaan in gesprek. De slaap is net uit, het bed nog warm. We hebben het over een vriend die nu ruim twee jaar dood is en praten over het verlies. We hebben het over de paradox van de gehechtheid. Niks is zo prettig als je met iemand verbonden te weten. Weten dat er iemand is, een baken, een boei. Dat vertrouwde gevoel van er zijn. Maar als zoiets voorbij raakt, het meest rigoureus door de dood, is er de pijn van het losmaken van de hechting. Ik ken ook mensen die zich nooit kunnen of willen losmaken van die hechting. Die blijven zich vastklampen aan wat niet meer kan zijn. Ze bouwen een muur van eenzaamheid om zich heen waar voor anderen geen plaats meer kan zijn. Ze verzuren en vergrauwen.
Moet je om de pijn van een scheiding, van een onthechting dan maar geen hechting aan gaan? Als dat gebeurt zou ik als trouwambtenaar natuurlijk direct brodeloos worden. Bij al die huwelijken die ik sluit (morgen weer 6 in 2 uur) ga ik er gemakshalve van uit dat die voor eeuwig zijn. Maar eigenlijk weten we allemaal beter. 2 van die huwelijken zullen statistisch gezien spaak lopen. En de 4 die wel stand houden zullen ontegenzeggelijk een treurende weduwe of weduwnaar opleveren. Pijn en verdriet alom, is het niet bij de scheiding, dan is het wel bij de dood.  We doen elkaar wat aan. Misschien hechten mensen daarom wel aan elkaar. In genoeglijkheid samen optrekken en samen dingen beleven. Plezier hebben aan en met elkaar. Een troost op voorhand voor de pijn die we elkaar straks aan zullen doen door te scheiden of dood te gaan. Soms is het of ik die pijn nu al voel.