Hemel

Vanochtend hoorde ik dat Jos was overleden. Jos was de broer van een lid van onze Koffieclub. Heel af en toe, als de zaterdagse Koffieclub bij elkaar was op een zonnig terras, kwam Jos langs. Nee, hij kwam er niet bij zitten, op die ene keer na dan. Even een praatje en dan weer verder. “Ik ga er weer van door.” Voor mij een passant.
Jos had bijna vijftig keer de Vierdaagse meegelopen. De laatste keer, toen hij al erg ziek was, probeerde hij het nog een keer. Zijn laatste Vierdaagse duurde maar zeven kilometer. Zijn lijf kon het niet meer aan. De enkele keer dat ik hem ontmoette ging het altijd over de Vierdaagse. Hij wist van mijn bemoeienis daarmee, ik wist van zijn passie daarvoor.
Ik ken hem veel te weinig om een steekhoudend in memoriam voor hem te schrijven. Een necrologie die in het beste geval uit niet meer dan een aantal welgemeende gemeenplaatsen zou bestaan, maar hem veel te weinig recht zou doen.
Aan onze koffietafel hebben wij het over Jos en ik hoor hoe hij in detail zijn begrafenis heeft voorbereid. Wie er zijn kist zullen begeleiden, wie er mogen spreken. Valt nog mee dat hij niet bepaald heeft wat ze moeten zeggen. Hij heeft de muziek voor bij zijn uitvaart uitgekozen en rekent er op dat zijn gouden Vierdaagsekruis op de kist zal liggen. En de bloemen horen gladiolen te zijn. Jos hoopte dat hij op een zaterdag gecremeerd zou worden, dan kunnen er gemakkelijk meer mensen komen. Hij zou wel zien wat er daarna was. Een hemel?  Zijn moeder geloofde oprecht dat haar zoon zijn vader en andere overleden familieleden weer zou ontmoeten. Dat blijft natuurlijk gissen. Jos weet het intussen. Wie weet is er een hemelpoort waar Petrus op je staat te wachten,  je uitnodigt verder te komen en je wijst waar je moet zijn om door je familie begroet te worden. Wie weet of er zo’n hemel is? Mocht die er zijn dan hoop ik dat Jos daar elk jaar weer de Vierdaagse met gladiolen beladen uitloopt.