Jan

“Zeg maar Jan” antwoordt een van de verplegers van mijn afdeling. Hij is met het laatste deel van zijn stage bezig. Nog 65 dagen, weet hij te melden, dan heeft hij zijn HBO-opleiding verpleegkunde afgesloten. Hij is een van de weinige mannen in dit door vrouwen bestierde bolwerk. Verpleegsters die ik met moeite uit elkaar houdt. Lange staarten zijn in, maar die worden steeds op een andere manier gedragen. Dan weer los, dan weer in een vlecht of opgestoken. En zo heeft bijna elke zuster twee of drie verschijningsvormen die ik nauwelijks van elkaar kan onderscheiden. Het zou mij niet verbazen als ik mij zelf een paar keer aan de zelfde verpleegkundige heb voorgesteld, zonder mij te realiseren dat ik haar de dag er voor al had begroet. In ieder geval is er eentje die ik feilloos herken. Toen ik in 1995 met een infarct op de afdeling cardiologie werd opgenomen was er een zuster die ook nu weer, 24 jaar later, aanwezig was. En wij herkennen elkaar op het eerste gezicht weer, herinneren ons nog details van die eerste keer, lang geleden.
En dan is er verpleger Jan. Jan heet helemaal geen Jan.Hij heeft Turkse wortels en zijn voornaam klinkt fonetisch als [Toezjan]. Ik heb geen flauw idee hoe je dat in goed Turks schrijft, maar zo klinkt het. Een naam waar wat mij betreft niks mis mee is. En toch stelt hij zich voor met Jan. Een naam die hij naar hij zegt heeft aangenomen om het voor de mensen een beetje makkelijker te maken. “Jan kunnen ze onthouden. Als ik mijn echte naam noem kijken ze me verbaasd aan en vragen wat ik zeg. Daarom zeg ik dan zeg maar Jan.” Natuurlijk hecht hij aan zijn echte naam en is Jan een concessie die hij doet. “En”, geeft hij toe, “als ik mij Jan noem worden er geen verdere vagen gesteld. Bij [Toesjan] wel”.
De hele week blijf ik hem bij zijn echte naam noemen, [Toesjan] . Zo heet hij. Jan, dat ben ik.