Kleding

Eens in de zoveel tijd moet het er van komen. En vandaag, 8 november is het weer zo ver. De folder van mijn vaste kledingmagazijn zag er aanlokkelijk uit en bood bij aankoop van twee exemplaren een aantrekkelijke korting op de prijs van dat tweede exemplaar. Het was een stralende dag, dus hup, stadwaarts getogen. Nu is het bepaald geen favoriete bezigheid van mij. Kleren kopen. Mij zou je niet straffen als er gewoon landelijk een uniform kledingpakket zou worden voorgeschreven. Vooruit, misschien nog een keuze voor een kleurtje, maar verder voor iedereen een standaardpakket. Ik heb mij ooit ruim anderhalf jaar aan dat regime onderworpen, hoefde nooit te bedenken wat ik die dag weer zou moeten aantrekken. De keuze was eenvoudig: legergroen of legergroen. Niet dat het mij erg flatteerde, maar wat maakte het uit. Het was functioneel.
Nu is de keuzemogelijkheid zo overdadig dat ik soms terug verlang naar het simpele aanbod van de foerier. Zelden was het begrip uniform meer op zijn plaats.
Ik zweer al jaren bij een bepaald merk broek.Dat maakt de keuze al veel eenvoudiger, maar ook dan nog valt er qua kleur veel te kiezen. Ik weet van mijzelf dat ik nauwelijks enig modebewustzijn heb en dat Gade mij van tijd tot moet corrigeren als ik voor in haar ogen stuitende, maar voor mij alleszins acceptabele combinatie kies. Ik ben niet zo gevoelig voor met elkaar vloekende kleuren. Waar ik in ieder geval niet van houd zijn rode broeken. Zelfs een gedistingeerd wijnrood exemplaar dat de verkoper mij voorhoudt kan slechts op mijn afgrijzen rekenen. Gade wijst wat andere aan en schetst de combinatiemogelijkheid met mijn truien, die volgens haar wonderwel passen. Ik geloof haar op haar woord. Ik pas de broeken, die allebei iets ingekort moeten worden. Nog maar twee truien erbij, een paar bretels en een verpakking T-shirts waar geen enkele discussie (zwart) voor nodig is. Zo dat zit er ook weer op.
We vieren de aankopen op een zonnig terras.Het is 8 november.