Kneus

Ik heb zelf ooit maar één goal gescoord in clubverband. Als lid van AHOJ. Dat stond voor Altijd Hoger Op Jongens. Het was de voetbalclub van mijn lagere school. Ze hadden ook nog een wandelclub. Ook met een aansprekende naam: ‘De Tippelaar’. Maar daar was ik geen lid van. Wandelen zat er bij mij toen ook al niet zo in. Ik voetbalde op hoge schoenen. Echte voetbalschoenen waren te duur. Het was een verstandige beslissing van mijn moeder om mijn hoge schoenen te laten multi-tasken. Dat woord bestond toen helemaal nog niet, maar mijn schoenen dienden een dubbel doel. Gewoon op straat , maar ik mocht er ook mee voetballen. Voetbalschoenen zagen er in die tijd, halverwege de jaren 50 van de vorige eeuw ook nog  uit als bruine of zwarte stevige stappers. Heel anders dan de ranke, veelkleurige schoentjes van nu. Dat ene doelpunt herinner ik mij nog goed. Er kwam een voorzet van Bennie Lochtenberg. Dat was de andere kneus in ons team. Ik was de kneus 1e klas. Ik kon die voorzet met geen mogelijkheid missen, en ziet:  ik scoorde. Kneus geeft assist aan kneus. Overigens was het ook nog een goal in een onderling oefenwedstrijdje. Ik ben nooit opgesteld in een echte wedstrijd in de toen florerende scholencompetitie, waarin wij uitkwamen. Ik was en bleef reserve. Het is duidelijk dat een echte kneus nooit vaste keus wordt. Al gauw werd ik redacteur van het clubblad. Het voeren van de pen ging mij beter af dan het voeren van de bal.
Vanwaar nu deze voetbaloverpeinzing. Zoonlief, die naast mij zit bij de thuiswedstrijden van N.E.C., kon gisteravond niet en had zijn seizoenkaart uitgeleend aan zijn zus. En zo gewerd het dat ik voor het eerst van mijn leven met mijn dochter naar een voetbalwedstrijd ging. Naast die ene goal die ik ooit scoorde een nieuw hoogtepunt in mijn voetballeven. Toen ik haar vertelde dat de tegenstander Willem II was, reageerde ze verheugd: “Ha, Den Bosch.” Haar eigen woonplaats en inderdaad niet ver weg van Tilburg.
Wij wonnen met 3-1 en met je dochter naast je is dat dubbel zo leuk.