KO

Ik ben uitgenodigd voor een uitreiking van een koninklijke onderscheiding. Een vriend, kennis, in ieder geval iemand die ik ken, krijgt vanmiddag een lintje opgespeld. Hij heeft me zelf daarvoor uitgenodigd. En dat vond ik een beetje vreemd. Tot nu toe leefde ik in de veronderstelling dat iedereen  om de gelauwerde heen wist dat er zoiets lag aan te komen, maar dat het voor de te onderscheiden mijnheer of mevrouw zo lang mogelijk een verrassing moest blijven. Dat blijkt allemaal niet meer zo te zijn.
Destijds, toen ik tot de uitverkorenen behoorde, gewoon bij de lintjesregen van 2006, was ik oprecht verrast. Ik wist van niets. Heel veel mensen wisten wel dat ik gecharmeerd was van een lintje. Daarvoor ben ik ijdeltuit genoeg. Maar zelf had ik niet het flauwste benul dat ik aan de beurt zou komen. Onder valse voorwendselen lokte Gade mij destijds naar de Vereeniging, waar de uitreiking zou plaats vinden. Tot dat moment had ik die dag nog het idee dat ik op weg naar het station was om in Amsterdam een lezing mee te aanhoren, waar Gade op grond van haar baan mee te maken had. Daarom ook moest ik mijn nette pak aan. We hebben het station niet gehaald. En toen wist ik het wel. Ik zag in de hal vrienden, familie en bekenden en ik werd ridder.
Er zijn mensen die niets van al dat lintjesgedoe moeten hebben. Die het niks doet dat het zijne majesteit heeft behaagd. Ik hoor niet bij die groep. Geef ik zonder moeite toe. Ik vind het wel een mooi instituut. Een mogelijkheid om mensen te waarderen. Natuurlijk kan dat op 1000 ander manieren en heb je daar geen decoratiesysteem voor nodig. Maar als dat er toch is, hoef je niet ‘plus royaliste que le roi’ te zijn. Elke rechtgeaarde republiek kent toch ook zijn ‘Bundesverdienstkreuz’ of zijn ‘Légion d’honneur’.
Ik ga dadelijk een fles wijn in geschenkverpakking kopen om straks de nieuw benoemde ridder te feliciteren met zijn onderscheiding.