Krantenjongen

Er loopt een krantenjongen door de straat. Hoe oud zal hij zijn? Maar net de leeftijd waarop je krantenjongen mag zijn, als hij dat al is. Zwarte krullenkop en klein. Traag duwt hij de buggy, waarin een stapel huis-aan-huisbladen. Misschien heeft hij wel gezeurd bij zijn moeder om de buggy mee te krijgen. Zoveel makkelijker dan zijn fiets, die je steeds tegen een hekje moet zetten. En ie bovendien te klein is om deze last kranten te torsen. Zijn moeder was toch niet meer van plan met zijn kleine zusje weg te gaan. Dus vooruit dan maar. Maar hij moest er wel voorzichtig mee doen. En nu duwt hij het karretje in een heel rustig tempo door de straat. Ik sta achter her raam en volg hem. Ik bewonder zijn flegma, de rust die hij uitstraalt. Bij elk tuinhekje verwijlt hij even. Leest waarschijnlijk wat er op de brievenbus in de voordeur staat. Een JA/NEE-sticker of NEE/NEE-sticker. Als dat het geval is lijkt hij zijn schouders op te halen en weer heel rustig verder te gaan. Dan maar niet. Ook de gang over het tuinpad naar de voordeur gaat met een rustgevende kalmte.
Hoe anders was dat meer dan 20 jaar geleden. Mijn zoon  had zijn eerste krantenwijkje. Niks geen huis-aan-huisblad dat rustig op een mooie achternamiddag bezorgd kon worden. Een ochtendkrant. Midden in de nacht, leek het, moest hij op om voor een habbekrats door weer en wind die voor 07.00 uur te bezorgen. In de maanden dat hij dat baantje had bouwde hij een zekere routine op, die de scherpste kantjes van dat matineuze bestaan leken af te vlakken. Hoe anders was dat bij de eerste keer. De avond tevoren had ik samen met hem een loopbriefje gemaakt. Daarop stonden in de juiste volgorde de straten en huisnummers van de abonnees . Bijna huilend kwam hij na een kwartier weer thuis. Hij had bij het tweede adres samen met de krant ook zijn loopbriefje door de brievenbus geduwd en was nu volledig onthand. Gelukkig hadden we nog een kladexemplaar. Daar heeft hij toen zijn ronde mee afgemaakt. Net voor 07.00 uur was hij klaar.
Ik hoor mijn krantenjongen zelfs fluiten als hij het gratis weekblad bij mij in de bus frommelt.