Kruk2

Het enige wat mij nu overkomt is bezoek. Voor de rest zit ik in mijn stoel. Die is gelukkig uitgerust met wieltjes, hetgeen de gang naar toilet een stuk vergemakkelijkt. Op de benedenverdieping staat een heuse rolstoel te wachten. Nu pas ontdek ik wat voor een gevaarte een rolstoel is. Eigenlijk nauwelijks geschikt voor binnenshuis, hoe klein de draaicirkel ook is. Het voortbewegen op krukken is geen sinecure. Ik schreef het al eerder. Te weinig kracht, te zwaar lijf. Ik mag mijn voet niet belasten, zegt de dokter. Maar dan kom ik zelfs in huis helemaal nergens meer. En dan is er alleen nog maar bezoek. En Gade natuurlijk, die zich ontpopt als een mantelzorgster eerste klas. Ik vraag me af, en heb daar geen antwoord op, hoe dit allemaal zou moeten als je alleen woont. Wie er dan voor zorgt dat je zo weinig mogelijk beweegt of je voet belast? Alhoewel dat bewegen binnen de beperking wel meevalt. Vanochtend heb ik onder leiding van Gade wat oefeningen gedaan, die zij op de meditatieweek waar zij net geweest was, geleerd had. Armen en schouders worden onder handen genomen, net als de handen zelf. Maar ook daar moet je weer mee oppassen, want ik heb mijn armen nog hard nodig als ik op krukken door het huis stolper.
Ik voel nu aan den lijve wat de gevolgen zouden kunnen zijn, wat zeg ik, zijn van teruglopende zorg. Stel dat ik alleen zou wonen, zou er dan echt een buurman of -vrouw zijn die mij hielp bij het wassen, een boterham klaarmaakt en zorgzaam toekijkt dat ik niet val als ik kruksgewijs een paar meter afleg? Ik krijg het allemaal nog geregeld met aanpalende mantelzorg. Nog wel. Maar ik moet er niet aan denken als ik het helemaal alleen zou moeten klaren. Dat doe ik dan ook maar niet. Eerst morgen de operatie maar even afwachten. Dan zie ik wel weer verder. U hoort nog van me.