La Vergne-12 of Vertrek

Ik heb de boeken al weer in de margarinedoos gedaan. Het vertrek van La Vergen kondigt zich aan. Het is vrijdagmiddag. Er zal DV geen La Vergne-13 geschreven worden. Er is een hotel gereserveerd voor de eerste etappe van de terugreis. In Trôo. Dat bestaat echt en ligt niet in Hobbitland, maar ergens voorbij Tours. IJs en weder dienende zullen we daar morgen  overnachten en dan in een of twee dagen naar Nijmegen terug rijden. Ligt er aan hoeveel ander vakantiegangers ook op weg gaan en zullen zorgen voor verstopte wegen. Wij laten ons niet haasten. Vakantie is vakantie en dat was het.
Van de achttien boeken die ik net inpakte heb ik er twee gelezen. De twee dunsten. En ik ben bezig in een dikke pil. Gade kan niet op vakantie zonder een overdaad aan boeken, titels genoeg voor een paar maanden. De vakantie duurde maar twee weken, daarin lees je geen achttien boeken uit, zeker niet al je ook nog wat stadjes wilt bezoeken, over marktjes gaat slenteren en zoals Gade te voet of met de fiets de verschillende uitgezette routes gaat verkennen. En dan werd er ook elke dag nog gezwommen in de Dronne. Of zwemmen kun je het eigenlijk niet noemen, meer even afkoelen en je intussen een beetje verkneukelen over de 15 graden die het in Nederland was. Dat is toch ook een deel van het vakantieplezier, de zalige warmte, de blauwe lucht en het terras met de grand crème van waar dat alles beleefd wordt.
Terwijl ik deze laatste woorden in de Charente tik, is Gade ook een beetje aan het inpakken. Dat is wat afscheid nemen van deze mooie plek. Is veertien dagen genoeg om je ergens te hechten? Straks weer thuis zullen we ons La Vergne herinneren en tegen elkaar zeggen hoe leuk de vakantie was die we daar hadden. Straks, over een tijdje hoeven we onze ogen niet eens dicht te doen om het huis en de tuin voor ons te zien. In herinneringen hoef je nooit ergens te vertrekken, daar kun je altijd weer zijn, op elk moment dat je wilt. Herinnering kent geen vertrek, alleen maar zijn.