Liedje

Gade vindt dat de conditie maar weer eens een beetje opgevijzeld moet worden en stelt een bescheiden fietstochtje voor. Ik kan geen enkel excuus verzinnen om haar voorstel te dwarsbomen. De voorgestelde afstand is alleszins redelijk, de temperatuur naar behoren en mocht het buitje dat op Buienradar voorspeld wordt echt tot ontwikkeling komen dan zal dat het geplande  traject niet treffen, hooguit schampen. Bovendien wacht op het keerpunt van ons tochtje een zonnig terras, een incentive die zelfs het mogelijk laatste bezwaar als sneeuw voor de uitbundig schijnende zon doet verdwijnen.
Op onze tocht worden we bij voortduring ingehaald door grote groepen toerfietsers waarvan sommige denken dat het asfalt alleen voor hen is neergelegd. Luid scheldend en hun vocale eruptie larderend met zoveel godslasteringen dat zelfs ik vind dat een beetje dankbaarheid jegens het mooie weer meer op zijn plaats zou zijn, banen zij zich een weg over de Waalbrug, roepend dat wij rechts moeten houden. Maar verder naar rechts zou een tuimeling over de brugleuning betekenen en dat is me te veel. Het project waar we door rijden heet ruimte voor de rivier, niet ruimte voor de wielrenner. We rijden een stukje op met de renners, althans volgen een paar kilometer het zelfde traject van de 110 kilometer lange toertocht die zij, opzij, opzij, opzij, aan het fietsen zijn. Dan buigen wij af naar het terras, waar niet alleen wij, maar ook heel veel renners ravitailleren. En daar treffen wij tot onze verrassing een bevriend echtpaar. De zondag wordt er alleen maar mooier op. De koffie en citroencake smaken uitstekend.
Met een grote boog rijden we terug naar huis. Geen wielrenner meer te zien. De zon brandt. Ik had eigenlijk een petje op moeten zetten. In stilte neurie ik een liedje. Een liedje dat denk ik niet meer kan, maar de associatie ligt zo voor de hand: “Moriaantje zo zwart als roet, ging eens wandelen zonder hoed. Maar de zon scheen op zijn bolletje, daarom droeg hij een parasolletje.”