Loopje

Ik lees “Bij het vallen van de avond”van Michael Cunningham. Een schrijver, waar je je kop bij moet houden. Naast zijn dialogen zijn zijn beschrijvingen van situaties, gedragingen, omstandigheden als waren ze met een heel fijn pennetje geschreven. Haarscherp. Ergens (p.140) beschrijft hij een nachtelijke wandeling van de hoofdpersoon door New York. Aan de wijze waarop de mensen lopen, kan hij zien of het bewoners van Manhatten zijn, toeristen of burgerlieden die in Jersey of Westchester wonen.  Van de bewoners van Manhattan  schrijft hij dat “degenen die hier moeten zien te overleven, zich bescheidener voortbewegen, zeker rustiger, meer als boetelingen, want het is  echt bijna onmogelijk om je arrogant te blijven opstellen als je hier woont en er voortdurend mee wordt geconfronteerd dat anderen zo frappant anders zijn.”
Ik vraag me af hoe ik loop. Natuurlijk met die vreemd uitgeklapte Donald-Duckgang, die onze familie zo eigen is, de schoenzolen zo eenzijdig doet slijten en ook terug te zien is in het loopje van Neef en Zoon. Die Dochter er toe noopte, omdat ze het zo’n belachelijk waggelgangetje vond, zichzelf aan te leren haar voeten fabelachtig parallel naast elkaar te zetten.
Maar dat bedoel ik eigenlijk niet. Loop ik anders door mijn stad dan door Amsterdam of Den Haag, Parijs of Pskov? Is mijn tred daar gehaaster, langzamer, afwachtender, zelfbewuster. Zien de mensen aan mijn lopen dat ik niet vandaar ben. Ja, in Pskov direct, daar ben ik de westerling, meer nog door mijn kleding dan door mijn gang. Maar soms, als ik in Parijs moet vergaderen en ik  van mijn hotel naar het vergaderadres ga, deels per metro, deels te voet, verkneukel ik mij in het idee dat ik met mijn aktetasje met vergaderstukken lijk op iemand die in deze metropool woont en werkt. Geen toerist. Denk ik. Maar de echte Parijzenaar zal mij onmiddellijk ontmaskeren. Heb ik dan naast een licht Nijmeegs accent ook een Nijmeegse gang, die zelfs in Amsterdam of Den Haag verraadt dat ik een bezoeker, een passant ben?