Lustrum

Ruim vijf jaar geleden leek mijn favoriete boekhandel op sterven na dood. Beter nog: ze was al zo dood al een pier. De keten waartoe zij behoorde was failliet verklaard en sleurde in diens val alle van bij haar aangesloten boekhandels mee. Met mij zagen heel veel mensen dat al aankomen. De eens zo levendige boekhandel veranderde langzaam aan in een boekenpakhuis dat qua inrichting en assortiment steeds verder af kwam te staan van wat een boekhandel hoort te zijn. Een plaats die inspireert, uitnodigt en de geest prikkelt. Die zich nauw verbonden weet met stad en streek. Maar de keten liet de onderscheiden boekhandel weinig tot geen vrijheid. De winkel werd een uitvoerder van centraal beleid, dat elke gedrevenheid leek te missen en in ieder geval geen liefde voor het boekenvak uitstraalde. Je zag het personeel als het ware verkommeren en van boekverkopers met kennis van het vak werden zij handelaren, met handen en voeten gebonden aan het van bovenaf opgelegde aanbod waarin in avontuur, durf en betrokkenheid ontbraken. De schappen raakten leger en leger. Het einde van de boekhandel leek onafwendbaar. Het einde van de boekhandel werd onafwendbaar. De deuren gingen dicht. Exit boekhandel.
Vandaag vierde de uit zijn as herrezen boekhandel het heuglijke feit dat vijf jaar geleden twee boekenliefhebbers de koppen en wat geld bij elkaar staken. Geld dat niet genoeg was op een levenslustige boekhandel te starten, maar waar een fiks aantal lezers bereid was mee te investeren. En via crowdfunding kwam er genoeg geld binnen voor een herstart. En van een leegverkochte boekenopslag werd de winkel weer een echte ontmoetingsplaats van boekenliefhebbers, waar het personeel zijn deskundigheid weer kon delen met de klanten. De boekhandel die de stad niet links liet liggen, maar ruimte gaf aan plaatselijke initiatieven die destijds door de bedrijfsleiders in dienst van de keten die alles behalve liefhebbers waren vakkundig de nek werden omgedraaid.
Vijf jaar, een lustrum. Helemaal terug van nooit echt weggeweest.