Martelaar

Over een paar dagen vertrekken we naar Frankrijk. Vakantie. In twee dagen zullen we naar onze eindbestemming reizen, een huisje ten noordoosten van Bordeaux. De route is al min of meer uitgestippeld en we zullen langs stadjes en dorpjes komen met schilderachtige namen. In Frankrijk dragen heel veel van die dorpjes de naam van een heilige gevolgd door een nadere precisering. De dorpskerk is vaak gewijd aan die heilige. Waarschijnlijk was het eerder andersom en leende de heilige aan wie de kerk gewijd was zijn naam aan het dorp. Het zijn slaperige dorpjes, een kerk, een kroeg, een boucherie, een pleintje met wat platanen. Zo’n dorpje waar het goed toeven is, de grand café au lait een grijpstuiver kost en waar in het beste geval de Presse zowaar een  Nederlandse krant heeft, maar dat is een uitzondering.
Misschien is Saint-Etienne-du-Rouvray wel zo’n dorp. Ik ken het niet, ben er nooit geweest, maar het lijkt vast op de tientallen dorpjes die ik wel heb bezocht. Een krantje gekocht, bij de bakker een pain au chocolat gekocht en daar bij de koffie op het caféterras, twee gammele tafeltjes met ijzeren stoeltjes, van genoten. De loomheid van een vakantiedag.
De kerkdeur staat open. Het is er koel, verder niemand dan wij tweeën. Ik steek een kaarsje op . Uiteraard bij Maria. Sla een kruisteken. Oud, ingesleten gebruik.
In de kerk van Saint-Etienne-du-Rouvray is een moord gepleegd. De plaats is nu ontheiligd. De oude pastoor is om het leven gebracht. Omwille van zijn geloof, omdat hij pastoor was, herder van een kleine kudde, een handjevol mensen die hij voorging. Voor mij is hij nu een martelaar. Ik ben grootgebracht met verhalen over martelaren, de broeders en paters konden er smakelijk over vertellen. Hoe de Romeinen de christenen afslachten, voor de leeuwen wierpen, roosterden. Gruwelijke verhalen waar een tere jongensziel van smulde.
Hoe anders nu. Een vermoorde pastoor, twee daders, die zich zelf ook martelaar denken.
Over een paar dagen zal ik in een Frans dorpskerkje een kaarsje opsteken.