Natuur

Zondagochtend is zachtjes wakker worden. Nog even genieten van de warmte van het bed en elkaar. Langzaam de dag tot je laten doordringen. Vroege vogels luisteren op de radio en horen van de zeearend en in je herinnering ben je weer in dat vogelpark op de grens van Engeland en Wales en zie je die machtige vogel met zijn pregnante gele snavel weer voor je. Je hoort dat het goed gaat met de libellen in Nederland dat er weer acht soorten met de meest poëtische namen van de rode lijst zijn afgevoerd en dus niet meer bedreigd zijn. Tengere pantserjuffer, bruine winterjuffer, bruine korenbout en bandheidelibel zijn de soorten die weer het meest opgang hebben gemaakt. Dieren met zulke namen mag je toch niet laten uitsterven.
Wat wel aan het uitsterven is, is de goedgeefse donateur. De gezamenlijke natuurbeschermingsorganisaties in ons land hebben, hoor ik,  weer een fiks verlies geleden. Samen hebben ze nu nog 3,8 miljoen leden. Bijna 80.000 minder dan vorig jaar, een verlies van 2%. Als reden wordt gegeven de economische omstandigheden en de teruglopende belangstelling voor natuur. Staatssecretaris Bleker kraait overal rond dat het wel een tandje minder kan en hup de goegemeente vertaalt dat met graagte in het opzeggen van het lidmaatschap met als grote verliezer Natuurmonumenten. Nog even en deze organisatie kan zijn naam veranderen in Natuurruïnes.
Ik ben lid van Het Gelders Landschap. Omdat ik vind dat dat hoort. De gezamenlijke landschappen hebben het nog niet zo slecht gedaan. Hun ledental steeg zelfs met 8.000 leden tot 308.000. Eens in de zoveel jaar bezoek ik Kasteel Rozendaal, eigendom van Het Landschap. En Gade maakt geregeld een wandeling op de Elyzeese Velden, een steenworp bij ons vandaan. De eeuwige heerlijkheid in handbereik en hoe strijdig met wat Bloem ooit dichtte: “Natuur is voor tevredenen en legen./En dan: wat is natuur nog in dit land?/ Een stukje bos, ter grootte van een krant,/ Een heuvel met wat villaatjes ertegen.”
We staan op, de zon straalt in het heldere blauw. Na het ontbijt snoei ik in de achtertuin een tak van de ginkgo. De natuur moet je natuurlijk wel een beetje in de hand houden.