Nicht

Ik was een nakomertje. Eigenlijk ben ik dat nog steeds, alleen heb ik er nu niet zo’n last meer van. Bovendien vraag ik me af of je nakomertje blijft als al je broers en zussen overleden zijn. Die zijn er niet meer en een nakomertje dient voorgangers te hebben. Als dat niet zo is houdt hij op nakomer te zijn. Ik was dus een nakomertje.Ik scheelde 13 jaar met mijn jongste zus en maar liefst ruim 20 met mijn oudste broer.Toen ik 10 was waren al mijn broers en zussen getrouwd en werd ik een soort enigst kind. Ik had een vriendje, maar toen die naar een andere middelbare school ging dan waar ik op zat verwaterde de eigenlijk nooit voorbij gegane vriendschap, die jaren later weer nieuw leven werd ingeblazen. Maar dat is een ander verhaal.
In het begin van mijn tienertijd zocht ik het gezelschap van leeftijdgenootjes bij de kinderen van mijn tante Mies en oom Geert. Zij hadden drie zoons,iets ouder dan ik en twee dochters, net iets jonger dan ik. In mijn herinnering was ik bijna dagelijks bij hen of tenminste een paar dagen in de week. Dan fietste ik van het Waterkwartier naar de Jacobslaan 147. Een stadsboerderij die na het vertrek van mijn oom en tante en hun gezin gekraakt werd en waar de Nijmeegse poptempel Doornroosje zijn eerste onderkomen vond. Historische grond, nu opgeslokt door Albert Heijn.
Een goed deel van mijn jeugd bracht ik in dat gezin door. Maar zoals dat gaat in de loop van de jaren, nu bijna zestig jaar geleden, trokken we allengs allemaal ons eigen spoor. We raakten kind af. De intense band van toen werd losser en losser en ebde weg, werd herinnering.
Een jaar geleden zag ik de naam van een van mijn nichtjes uit die lang vervlogen tijd op Facebook. Vanuit de verte hadden we elkaar gevolgd, wisten kleine delen van elkaars geschiedenis. Een vriendschapsverzoek volgde en vandaag hebben we weer samen koffie gedronken.Elkaar onze levensverhalen verteld. Hoe we samen bruidsmeisje en -jonkertje waren bij het huwelijk van een zus van mij, proefden als het ware weer de verrukkelijke macaronischotels van mijn vader. In een uur tijd werd een familieband weer aangehaald. Een band die flinterdun was geworden maar toch nog ijzersterk bleek.