Noach

Ik ben net begonnen in ‘De Bijbel voor ongelovigen’ van Guus Kuijer. Ik heb pas twee verhalen uit. Het verhaal van Adam en het verhaal van Cham, een van de zonen van  Noach. Die laatste naam klinkt mij altijd nog wat vreemd in de oren. Op de broederschool waar ik op zat en later ook op de door Dominicanen geleide middelbare school heette de arkbouwer Noë. Niks geen Noach. Dat was de naam die de protestanten hem gaven en protestanten, leerde men mij, hadden het per definitie bij het verkeerde eind. Ik werd daarin gesterkt door mijn moeder die mij, toen ik ooit huilend thuis kwam, omdat Chrisje Kempers mij had geslagen, ik was  6, 7 jaar, troostte met de woorden: “Ach, dat is een protestant.” Ik voelde mij een martelaar voor het geloof.
De Noach van Kuijer lijkt in niets op de Noë die mij als voorbeeld van godsvruchtigheid en -vertrouwen werd voorgehouden. Bij Kuijer is het een door de drank godsdienstwaanzinnige idioot geworden die midden in de woestijn een ark gaat bouwen en zijn eigen kleinkinderen opoffert om god te gehoorzamen. Een van zijn zonen durft hem te weerstaan, maar helpt hem toch. Dat is Cham. De twee anderen zijn Sam en Jafet. Huichelende zwakkelingen, die niet tegen hun vader durven in te gaan, maar ook geen hand uitsteken.
Kuijers Noach is mij een vreemde. Maar wel veel vertrouwder dan de brave Noë uit mijn kindertijd. Deze Noach heeft vlees op de botten, zelfs in al zijn bezetenheid. De zoon Cham wordt door zijn vader vervloekt en vertrekt “opzoek naar een ander land en een andere god.” Maar tot zijn teleurstelling laat Kuijer Cham ontdekken “dat alle goden van alle landen jaloers zijn op de mens, omdat de mens leeft en zij slechts bestaan.”
Kuijer zet de Bijbel op zijn kop. De zoetsappige verhaaltjes die ik als kind hoorde en die ik later als vader aan mijn kinderen uit een kinderbijbel voorlas, daarvan is bij hem niets terug te vinden. En wat is nu dan echt gods woord? De Heilige Schrift, uitgave 1957 of De Bijbel voor ongelovigen, uitgave 2012?