Oeberoeve

Toen de Franse nichtjes nog gewoon de Achterhoekse nichtjes waren, kwam het er geregeld van. Wat heet geregeld, echt jaarlijks troffen Gade en ik de beide dames op het golfterrein. De ene keer op hun baan, de andere keer op die van ons. De wedstrijd werd gelardeerd met een goede slotmaaltijd en walgelijke prijzen. De meest fameuze was ‘siliconen Kitty’, een plastic golfstertje in een bijna uitdagende pose. Althans dat is wat ik mij herinner, maar die kan in de loop der jaren het beeldje alleen maar mooier hebben gemaakt. De jaarlijkse wedstrijd heeft ook een naam: Oeberoeve, afgeleid van de achternamen van het voltallige deelnemers veld. Mijn herinnering laat mij in de steek bij het nagaan van hoe vaak de Oeberoeve gespeeld is, maar in Nederland toch zeker een keer of zeven en één keer in Duitsland. Dat was de jubileum wedstrijd. Een paar jaar later vertrokken de nichtjes definitief naar Frankrijk en wonen nu op de top van hun bergje, riant en luxe. De afgelopen dagen onderbraken wij onze vakantie een paar dorpen verderop om te delen in die luxe. Zwembad en jacuzzi, prachtig weer en vooral door goede zorgen omringd. Het werd weer een tijd voor een Oeberoeve! Gisteren was het zo ver. We speelden op de thuisclub van de dames. Chateau de Vigiers. Jaren geleden hadden Gade en ik er al eens gespeeld. Een club van een miljonair die het complex als zijn speeltje beschouwt. We besloten er niet alleen een individuele wedstrijd van te maken, maar ook twee teams tegen elkaar: de warme kant tegen de kouwe kant. Anders gezegd Oeroe tegen Beve. Ik speelde mijn gebruikelijke weinig briljante niveau. Dat betekent dat het door de baan redelijk ging tot zo’n 100 meter van de green. Dan ga ik aan het klungelen met mijn korte ijzers tot ik eindelijk op de green lig en met redelijk putten tot een matige score kom. Golf is een les in bescheidenheid.
De uitslag: Mijn nicht en ik worden eervol tweede, de kouwe kant, Gade en de vrouw van nicht, eindigt op een schamele één na laatste plaats.