Ongenadig

Vrienden vieren een feestje. Gade en en ik en nog een heleboel andere mensen zijn uitgenodigd. Er wordt een koperen bruiloft gevierd. Het feestvierende bruidspaar is van mijn leeftijd. Ze hebben er een tijdje over gedaan elkaar te vinden en nog weer wat langer voor dat die zoektocht werd bekroond met een huwelijk. Ik kan daar van meepraten, want toen ik trouwde met Gade was ik inmiddels ook al tegen de 60. Dit lijkt nu de geëigende plaats om uit te weiden over dat het zo mooi is dat de liefde zich niet laat dwingen en zich niet door leeftijd en wat dies meer zij laat beperken. Het bruidspaar geeft daar ook mooi getuigenis van aan elkaar ten overstaan van al zijn gasten. Die gasten zijn veel familie, vrienden, collega’s. Een gemêleerd gezelschap, maar allemaal wel toch vooral ons soort mensen. Een soort natuurlijke selectie van mensen die naar elkaar toe trekken. Maar daar wil ik het allemaal niet over hebben, hoe aangenaam het gezelschap ook is. Nee, ik wil het hebben over het voortreffelijke voedsel dat ons werd voor gezet. Ik ga het dus al weer over eten hebben, toch een hoogtepunt in het bestaan, zeker als het zo smakelijk is.
Wij zijn genodigd in een Italiaans restaurant, waar ons ook een authentieke Italiaanse maaltijd wordt voorgeschoteld. Bij binnenkomst staan er heel veel schalen met antipasti te wachten. Het is eind van de middag, dus de trek is aanwezig. Ik sta te dichtbij een van de schalen, handbereik en dat test ik overvloedig. Eigenlijk is het al een hele maaltijd. Het daarop volgende buffet is net zo overvloedig als tongstrelend. Pizza’s in alle soorten en maten, verschillende pasta’s. Ik voel me als een reiziger tussen Luilekkerland en de Bibelebonseberg. Om dan nog maar te zwijgen over de keur aan desserts. Even lijk ik die zoete verleiding te kunnen weerstaan, maar het oogt te lekker en ik bezwijk. Ach, het is tenslotte feest.
Thuis gekomen raadpleeg ik mijn agenda om te zien wat mij mogen te doen staan. Ai, afspraak met mijn diëtiste. Was mij even ontschoten. Ik verwacht een ongenadig oordeel over mijn culinaire uitspatting. Maar zij is mild. Zo af en toe uit de band springen, vooruit. Maar nu weer een beetje opletten.

1 reacties op Ongenadig

  1. Marinna Wijers-van loosbroek schreef:

    Lekker allemaal he jan, ik weet er alles van! Maandag hebben we de jaarlijkse reünie van de van loosbroeken, al sinds mijn moeder overleden is, we zijn er er allemaal nog, ik bedoel broers en zussen, gelukkig. Jammer dat er 3 er niet meer zijn. Maandag komen ze allemaal hierheen, in breda. Ons jaarlijkse feestje , wij noemen het Koninginnedag

Laat een antwoord achter aan Marinna Wijers-van loosbroek Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *