Pina

Nee, de kassajuffrouw kan geen reservering vinden. Noch op mijn naam, noch op mijn postcode. “En dat zijn toch de enige twee ingangen die wij hier gebruiken. Maar geen probleem hoor, er zijn nog kaartjes.” Ik krijg 65+-korting, maar moet wel een euro 3D-toeslag betalen. Gade krijgt geen korting, wel toeslag. Het is kwart over vijf in de middag. Vreemde tijd om een film te bekijken. Naar mijn beste weten ben ik nog nooit op dit tijdstip naar de bioscoop geweest. Bij de ingang van het zaaltje deelt een medewerker poetsdoekjes en 3D-brillen uit. Het zijn forse exemplaren. Rood-zwart montuur met grijze glazen. Het  past zelfs over mijn eigen gewone bril. Er zijn voor dit tijdstip verrassend veel mensen. Vreemd gezicht, allemaal mensen met zo’n grote bril op hun neus. Een sekte die in een andere dimensie schouwt. Die wacht op Pina, de film van Wim Wenders. Hij maakte die film niet over Pina Bausch, de danseres, maar voor Pina Bausch. Een film in 3D. In het begin is het even wennen. De ondertiteling zweeft in de ruimte en het effect is verrassend. Dans in perspectief. Een overrompelende film. Gade en ik willen hem nog wel een keer zien. Hopelijk blijft hij nog een tijdje draaien.
Ik vraag me af of ik Bausch ooit live heb zien dansen. Ik kan het mij niet meer herinneren. Ik was ooit in Wuppertal. De thuishaven van Pina Bausch. Die stad met zijn ‘Schwebebahn’, een hangmetro. Ik weet zeker dat ik daar in gezeten heb en weet ook zeker dat ik daar naar een dansvoorstelling ben geweest. Maar of het nou Bausch zelf was? Ik zou het niet meer weten. Het is ook zo lang geleden en dan vervagen de grenzen tussen wat gebeurd is en wat je zou willen dat gebeurd was. Ik zou haar wel gezien willen hebben, dat zeker. Dan nog maar een keer naar de film.