Pinksterwens

Ik weet niet wat zo rond het jaar 0 de ‘lingua franca’ was, zoals dat nu het Engels is. Dat zou best eens het Latijn geweest kunnen zijn. Dat was toch de voertaal van de Romeinen die toen een groot deel van Europa onder hun gezag hadden geplaatst. Natuurlijk hebben de bewoners van andere continenten ook met elkaar gecommuniceerd, maar dat heeft geen wereldtalen opgeleverd. En het Latijn is nu ook al weer eeuwenlang een dode taal.
Vandaag precies tweeduizendnegentien jaar geleden was het een drukte van belang in Jeruzalem, toen al een metropool waar de wereld elkaar ontmoette. Op die dag die toen nog geen Pinksteren heette, waren er Parten, Meden, Elamieten, bewoners van Mesopotamië, Judea, Kapadocië, Pontus, Asia,  Frygië, Pamfilië, Egypte en de streken van Lybië bij Cyrene, en Romeinen, Joden en mensen die zich tot het Joodse geloof hebben bekeerd,  Kretenzers en Arabieren in de stad (zie Handelingen 2). En al die gasten spraken hun eigen taal. Welke taal ze voor hun onderlinge contacten gebruikten, ik zou het je niet kunnen zeggen. Ik spreek een aardig mondje Nederlands, Engels, Frans en Duits, ja, zelfs Nimweegs, maar met het Pamfilies, Kretensies of Kapadocies kom ik in het geheel niet uit de voeten. Graag had ik al die jaren geleden toch graag in de menigte gestaan die luisterde naar wat een stuk of 10 uit Galilea afkomstige vissers te vertellen hadden over wat hen bezielde. En ook als spreek ik geen woord Galilees ik zou hen waarschijnlijk verstaan hebben in het Nederlands, wie weet misschien wel in het Nimweegs, want streektalen waren toen nog veel meer in zwang dan nu.
Het is natuurlijk een raar verhaal. Niet alleen dat ze door iedereen verstaan werden, maar ook over wat ze te zeggen hadden. Niet voor niets vonden een aantal van hun toehoorders hen maar dronkenlappen met een ongeloofwaardig verhaal. Maar misschien is dat nou net wat je er wel voor nodig hebt, een beetje geloof , een beetje geestdrift.