Plichtsbetrachting

Soms ga ik gebukt onder een overmatig gevoel van plichtsbetrachting. Neem nou vanochtend. Na een nacht vol koortsige droombeelden moet ik op tijd op, althans voor mij op tijd. Ik moet twee huwelijke sluiten. Het lijf geeft eigenlijk aan dat het daar helemaal geen zin in heeft. De thermometer geeft 37.8 aan. Ik vind dat te weinig om echt ziek te zijn, maar ook weer teveel om me helemaal kiplekker te voelen. Bovendien wordt er op de trouwlocatie op mij gerekend en het zoeken van vervangers op zo’n korte termijn is eigenlijk een godsonmogelijke zaak. Ik hijs mij op mijn fiets en zoef naar de stad. Een traject dat zo goed als helemaal bergaf gaat en inhoudt dat ik geen enkele inspanning hoef te plegen. Als ik op de afdeling kom wordt ik omringd met mededogen: “Ziek is ziek, als je ziek bent hoef je toch niet te komen!” Makkelijk praten nu ik er toch eenmaal ben en hen een boel werk uit handen neem. Er hoeven geen nieuwe aktes uitgedraaid te worden en geen vervangers te worden gezocht.
Ik sluit de twee huwelijken die extra cachet lijken te krijgen door mijn gevoileerde stemgeluid. Is het lichte griepje of de zware verkoudheid, het is maar net hoe je het noemen wilt, toch nog ergens goed voor.
Als ik de stadswinkel verlaat houdt een oud-collega mij staande voor een praatje. Normaal iets dat goed aan mij besteed is, maar nu wil ik alleen maar naar huis, naar bed. En ik moet ook nog even langs de grootgrutter. Steeds lijkt het gesprek afgelopen, maar mijn gesprekspartner weet er steeds een vervolg aan te geven. En dat terwijl jij zegt dat hij het zo druk heeft. Ik heb het helemaal niet druk meer, ik wil naar huis.
Ik doe mijn boodschappen, loop een nicht tegen het lijf, maar zij heeft gelukkig genoeg aan en eenvoudig handopsteken en “Hallo”, meer niet.
Thuis wil ik naar bed, maar voor het zover is slaat de plichtsbetrachting weer toe. Er moet een blog geschreven worden. Dat doe ik en nu naar bed. Even lekker slapen.