Regenspleet

Het is de slotavond van het zangseizoen. Al weer een presentatie. We zingen dat het een lieve lust is. In ieder geval voor ons groepje. Maar ook de toehoorders lijken gezien het applaus redelijk tevreden. De inzet wordt in ieder geval gewaardeerd. En die was hoog.
Na het inzingen is er nog wat tijd over en oefenen we samen nog wat door. De inzet , ik zei het al is er. Vaak zelfs mooi gelijk. We horen deze avond ook nog de leerlingen die privé-les hebben. Van alles komt voorbij. Van Jantje Smit via Frank Sinatra tot Mendelsohn en Purcell. En dat allemaal in een piepklein en bloedheet zaaltje. Natuurlijk is het ook de warmte van de enthousiaste optredens, maar het is ook een van de eerste zomerse dagen van dit jaar. Een van de zangers, door zijn beperking niet gehinderd door conventies, roept op een gegeven moment dat hij overal zweet heeft. Ik ook.
Het programma wordt zonder pauze afgewerkt. Na 2 uur is het voorbij. Het terras lonkt. Zonder dat het enige invloed heeft op de temperatuur begint het even wat te regenen. Tafels worden tegen elkaar geschoven. Parasols idem dito en worden nu als afdak boven de tafels gebruikt. De stoelen op het terras zijn van een onmundige omvang. Maar toch lukt het iedereen aan tafel te krijgen. Het begint iets, niet veel, harder te regenen.  Daar waar twee parasols tegen elkaar staan kan de regen er toch net tussendoor. Ik maak de geboorte van een nieuw woord mee. “Pas op, daar niet gaan zitten, dan zit je precies onder de regenspleet. ” De zware stoel wordt wat verschoven en de zangeres  zit droog en wel net naast de regenspleet.
Het woord doet me denken aan een andere spleet die ik ooit in een beddenwinkel zag. Een bed, twee matrassen, met daartussen een spleet. En die spleet kon overbrugd worden door wat de verkoper noemde een ‘pont d’amour’. Klinkt toch beter dan het Nederlandse ‘matrassenwig’.
Nog voor mijn overpeinzing klaar was, hield het op met regenen en verdween de regenspleet. En dat grote bed heb ik nooit gekocht.