Schoenendoos

Ik ben niet echt een digibeet, maar om nu te zeggen dat ik een wonder ben in het bedienen van de apparaten die mij omringen, dat is nu ook weer te veel gezegd. Veel te veel. Maar als er weer eens iets spaak loopt op de computer, de tablet, de laptop of de smart-phone dan ben ik blij dta ik meer dan 40 jaar geleden mijn eigen help-desk heb verwerkt. Het is een geruststellende gedachte dat een telefoontje naar mijn zoon genoeg is om hem ingeschakeld te krijgen, het probleem voor te leggen en het opgelost te zien worden. Voorwaarde van de helpdesk is dat hij niets hoeft uit te leggen. Gisteren was het weer eens zover. Op het schermpje van mijn telefoon verschijnt een wazig beeld en de mededeling dat ik alleen noodoproepen kan versturen. Op het schermpje staan ook de cijfers 0 tot 9. Ik tik het nummer van mijn helpdesk in, het nummer van Zoonlief. Ik krijg de mededeling dat dat geen noodnummer is. Ik ben het daar niet mee eens, maar daar trekt mijn Samsung Galaxy zich niets van aan. Ik bel in arren moede mijn zoon via mijn vaste telefoon. Die telefoon vertoont de laatste tijd ook kuren, maar laat mij op dit cruciale moment niet in de steek. Het is zondagmorgen, ik bel hem net niet wakker, maar hij klinkt nog knap slaperig. Ik kan even langs komen.
Ik vertel dat ik alles wat ik voor mogelijk hield, gedaan heb, maar dat ik nog steeds dat vage scherm houdt. Ik heb er zelfs even de batterij uitgehaald, maar ook dat hielp niet. Hij gaat aan de slag. Intussen grasduin ik samen met zijn Lief in een schoenendoos met foto’s van Zoonlief toen hij nog een zoontje was. Een leven trekt aan mij voorbij. Een schoenendoos is een goede opbergplaats voor foto’s die toen nog gewoon afgedrukt werden en niet alleen maar in de galerij van je telefoon ongezien blijven.
Zoonlief is klaar. Op de een of ander manier had ik de blokkeerstand ( “Zit die er dan op?) ingeschakeld. Die heeft hij er nu weer afgehaald. Ik kan weer bellen en niet alleen naar de noodnummers.