Schrijven

Vandaag begint de Boekenweek. Een uitgelezen moment om eens over schrijven te schrijven. Gister zag ik de Amerikaanse auteur John Irving in ‘Het uur van de wolf’. Hij beweerde dat schrijven een eenzaam bestaan is. Dat de schrijver tijdens het schrijven nooit geen applaus krijgt en er ook geen publiek voor is om een schrijver te zien schrijven. Tegen die laatste twee uitspraken, daar kan en wil ik niets tegenin brengen. Waardering komt er pas voor het eindproduct. Een goed gelukt gedicht, een spits blog. Maar dat schrijven een eenzaam bestaan is, daar kan ik het niet mee eens zijn. Natuurlijk zit ik in mijn eentje achter de computer, uiteraard ben ik het die de pen voert. Ik zou de oude koningin Wilhelmina parafraserend willen zeggen dat je wel alleen bent als je zit te schrijven, maar niet eenzaam bent.  Als schrijvende schep je je eigen wereld, een nieuwe leefomgeving die je naar jouw willekeur laat bevolken door personages. Soms lijkt die wereld heel veel op jouw leefwereld, maar steeds net niet helemaal. Want tussen de beleving van de grote wereld en en jouw geschreven wereld heb je de macht van het woord, jouw woord gezet en daarmee je eigen werkelijkheid geschapen. En neem nou de personages die jouw schrijfwereld bevolken. In die kleine wereld van mij figureert met enige regelmaat Gade. Die schurkt heel dicht tegen mijn wettige echtgenote aan. Maar er is een groot, een heel groot verschil. Ik bepaal al schrijvend wat Gade doet en zegt en voelt. Mijn wettige echtgenote doet dat allemaal zelf, daar heb ik niets over te zeggen. Zij vaart haar eigen koers. En zo is de ik in mijn stukjes natuurlijk goeddeels mijzelf. Maar hij is soms ook meer, soms weer minder. Mijn geschreven ik en mijn eigen ik lijken op elkaar maar zijn niet dezelfde. En zo ben ik tijdens het schrijven nooit eenzaam. Want ik heb als schrijvende ik altijd gezelschap van mijn geschreven ik. We hebben het best gezellig met elkaar.