Scientology

Natuurlijk had ik weleens over Scientology gehoord.Alles wat maar naar religie of pseudo-religie zweemt, heeft mijn aandacht. Daar ben ik enigermate mee behept en daar is goed mee te leven. Gisteravond keek ik met Gade naar een twee uur durende documentaire over deze stroming, deze leer, deze sekte. Het is maar hoe je er tegen aankijkt. Een ik raakte verbijsterd. Ik ga hier niet uitleggen wat Scientology is. Bent u echt geïnteresseerd dan kunt u terecht bij Wikipedia en de websites van Scientology zelf. Wat ik er van begrepen heb is dat je na heel veel jaren en tienduizenden dollars later een staat van verlichting kunt bereiken in deze als een politiestaat geleide organisatie die zich geïnspireerd weet door buitenaardse wezens. Ze zeggen een samenleving na te streven zonder oorlog en met respect jegens elkaar. Maar hun methodes zijn weinig menslievend. Als je de kerk, zoals ze het zelf noemen, hebt verlaten, kan het je nog knap lastig gemaakt worden door de eigen spionagedienst.
Terwijl ik kijk, samen met 290.000 anderen, bekruipt me soms het angstige gevoel dat het bij Scientology niet anders is dan bij andere religies met dogmatische opvattingen. Zelfs in de kerk waar ik zo vrijzinnig in ben opgevoed is er sprake van buitenaardse wezens. Jaren lang volgde mij bij het naar bed aan 14 engeltjes na, waarvan er zelfs twee aangesteld waren om mij de weg naar ”s hemels paradijze’ te wijzen. Een paradijs waarvan ik sinds 1950 moet geloven dat een vrouw als enige met lichaam en ziel al in is opgenomen en daar tussen al die zielen met haar lichaam toch een vrij eenzaam bestaan moet leiden.
Geloof blijft een vreemde zaak. Misschien is er met geloof eigenlijk wel niks mis, maar zijn het de dogma’s die het star en onbeweeglijk maken. Op die dogma’s kun je een overtuiging stoelen en een zakelijk imperium bouwen, geleid door één man. Vergelijkingen liggen voor de hand, maar toch is de ene kerk de andere niet. Daarmee troost ik me. Een schrale troost.